Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΣΟΥΛΤΑΝΑΣ


ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΣΟΥΛΤΑΝΑΣ

Πάει καιρός που βρίσκομαι εδώ, μέσα σε αυτό το παλάτι, ανάμεσα στους ψηλούς διακοσμημένος τρούλους, το χρυσό, τους πολύτιμους λίθους, και τα μεταξένια υφάσματα. Μέσα σε αυτό το επίσημο δωμάτιο, που προορίζεται για μένα, έχω τα δώμα μου, τα πολύχρωμα υφάσματα και τα γυαλιστερά διαμαντένια κοσμήματα. Κάθε μέρα ντύνομαι με διαφορετικό μετάξι, που πέφτει απαλό πάνω στο καλλίγραμμο κορμί μου, κάθε μέρα τα κοσμήματα που κοσμούν τα χέρια μου, τα πόδια μου, την κοιλιά μου και το στήθος μου αλλάζουν.

Ήμουν νέα όταν έφτασα εδώ. Δεκαπέντε χρονών και ακόμα παρθένα, με κόκκινα από την έξαψη μάγουλα και ατίθασο βλέμμα. Οι γονείς μου με έφεραν, μιλάγανε για μια καλύτερη ζωή. Ήμουν μία από τις εφτά κόρες τους, δεν μπορούσαν να μας συντηρήσουν όλες. Η ομορφιά φάνηκε από τα πρώτα βήματα μου στην ζωή, έτσι σφράγισε η μοίρα από νωρίς την απόφαση τους να με στείλουν στον σουλτάνο.

Μπήκα ένα κοριτσάκι, και έγινα γυναίκα. Οι άλλες γυναίκες του σουλτάνου σφράγισαν μια κρυφή συμφωνία να μην αποκαλύψουν τίποτε, μια συμφωνία που κρατάει καιρό, για όλες τις νεοφερμένες. Τότε, μικρή ακόμα, δεν έβλεπα την ειρωνεία της κατάστασης, τα θλιβερά τους μάτια, ούτε άκουγα τα βράδια το τραγούδι της απόγνωσης τους. Ήταν καλά κρυμμένο, το κοινό μυστικό που τώρα γνωρίζω και εγώ.

Μπήκα αμέσως για εκπαίδευση, μουσική, ποίηση, χορός, ιστορία. Εκπαιδεύτηκα να εκφράζω ευχάριστα συναισθήματα και να φέρομαι, κοινωνικά και σεξουαλικά. Τον σουλτάνο δεν τον είχα δει, άλλα ήξερα πως με ετοίμαζαν για αυτόν.

Την μέρα που με παρουσίασαν μπροστά του, έμεινα υπνωτισμένη κάτω από το επίμονο βλέμμα των μαύρων ματιών του, την μαυρισμένη χρυσαφένια σάρκα και το βασιλικό καλλίγραμμο ανάστημα του. Την θέση της αφέλειας ενός κοριτσιού πήρε η προσμονή να γίνω δική του, να τον ευχαριστήσω, να διώξω το κοριτσάκι και να τον αγαπήσω σαν γυναίκα.

Πάθος και φιλοδοξία ρίζωσαν μέσα μου. Ήθελα να τον κατακτήσω. Ήθελα να τον κάνω δικό μου. Ήθελα να γίνω η γυναίκα του, η μοναδική. Να ανέβω δίπλα στον θρόνο, να γίνω η βασίλισσα του. Με έβαλε σε ιδιωτικά διαμερίσματα, δίπλα στο παλάτι του, κοντά του. Μακριά από τις άλλες γυναίκες, ήταν καιρό χωρίς την συντροφιά τους και τις είχε ξεχασμένες, έτσι ήταν η σειρά μου να τον διεκδικήσω. Καμία δεν τον έκανε να νιώθει όπως εγώ, καμιά δεν ένιωσε το ζεστό του χάδι όπως εγώ. Ο σουλτάνος μου, ο βασιλιάς μου, ο Μαχαραγιάς μου.

Με έκανε διαφορετική γυναίκα. Έζησα τον έρωτα μαζί του, τον πόθο, την επιθυμία. Μου έμαθε τα μυστικά του σώματος και της ψυχής. Μόνο ο σουλτάνος μπορούσε να με κάνει να αισθανθώ έτσι, να μάθω πράγματα που δεν ήξερα καν πως υπάρχουν. Πράγματα που σπάνια αποκαλύπτονται στους κοινούς θνητούς, πράγματα που δεν είναι όλοι τυχεροί να ζήσουν. Μόνο ο βασιλιάς μου, μου πρόσφερε αυτό το πολύτιμο δώρο, της αληθινής αγάπης.

Το σφραγισμένο μυστικό που κρατούσαν οι σουλτάνες, με συνάντησε μια μέρα. Τα πάντα γκρεμίστηκαν. Με διαταγή του σουλτάνου, γύρισα πίσω στο χαρέμι. Οι σουλτάνες με κοιτούσαν με ειρωνεία, και είδα το ψέμα που φτιάχτηκε γύρω μου, να καταρρέει. Αυτός κατάφερε να με κατακτήσει, όχι εγώ. Και ο επίμονος κατακτητής αποφασίζει να συνεχίσει το ταξίδι του, να κατακτήσει άλλες ηπείρους, άλλες γυναίκες.

Έχουν περάσει χρόνια από τότε που γύρισα στο Δωμάτιο των Λουλουδιών, μαζί με τις άλλες τριακόσιες σουλτάνες. Έχουμε τα πάντα, άλλα όχι αυτόν. Οι σουλτάνες αλλάζουν, έρχονται καινούριες, όλο και πιο νέες, όλες με την σειρά τους, ζούνε την ίδια ιστορία με τον σεΐχη, και επιστρέφουν στο χαρέμι με ραγισμένη την καρδιά. Κάποιες μαζεύουν τα κομμάτια τους μόνες τους, άλλες βρίσκουν την κατάλληλη συντροφιά, την φίλη που θα ικανοποιεί τις ανάγκες τους.

Προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε η μία την άλλη, άλλα πάντα στα κρυφά. Όσες πιάνονται, τις εκτελούν.  Άλλος άντρας δεν μπορεί να απλώσει τα μάτια του πάνω μας, δεν επιτρέπετε να μας κοιτάζουν. Ανάμεσα σε τόσες γυναίκες μας λείπει η αντρική συντροφιά, το αντρικό χάδι, η αντρική ικανοποίηση. Παρά μόνο οι ευνούχοι βρίσκονται κοντά μας, όλοι μουγκοί, μας προσέχουν ανάμεσα στις σκιερές γωνίες του χαρεμιού. Ξέρουν πως αν δοκιμάσουν να κάνουν οτιδήποτε, θα τους κόψουν και τα χέρια.

Πάνω στα μαλακά μεταξένια σκεπάσματα, τρώγοντας σταφύλια και πίνοντας σερμπέτι. Καπνίζω έναν χρυσό ναργιλέ γεμάτο όπιο. Χάνω μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο την φρεσκάδα μου, την συνείδηση του χρόνου. Μέσα στο χρυσό κελί μου, μέσα στο σύννεφο οπίου, ξαναζώ τις ευτυχισμένες στιγμές μαζί του. Απελευθερώνω τις σεξουαλικές μου καταπιέσεις και ζώ φαντασιώσεις που είναι σφραγισμένες μέσα στο μυαλό μου. Χάνομαι στο παραμύθι με πρωταγωνιστή τον σουλτάνο μου, περιμένοντας να επιστρέψει σε μένα, άλλα γνωρίζω καλά, πως έγινα μια ακόμη παλλακίδα.


Created by Diana Chemeris

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου