ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΠΑΛΚΟΝΙ

ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΠΑΛΚΟΝΙ

Μένω πολύ καιρό σε αυτό το διαμέρισμα, είναι ο προσωπικός μου χώρος, ο ιερός μου χώρος. Συνήθως μαζεύω τους φίλους μου για καμία μπύρα, να παρακολουθήσουμε κάποιον αγώνα ή απλά για να αράξουμε. Το διαμέρισμα μου έχει γίνει σημείο συνάντησης με τους κατεργάρηδες αδελφούς εν ζωή, όπως λέμε συνήθως μεταξύ μας.

Δεν θα έλεγα πως είμαι ιδιαίτερα ωραίος, το κελεπούρι που λένε. Αν και αδύνατος, δεν είμαι αρκετά γυμνασμένος. Ούτε το ύψος μου ανταποκρίνεται στα θέλω των περισσότερων γυναικών. Όλες οι γυναίκες που είχα στην ζωή μου δεν ξεπερνούσαν το 1, 65 σε ύψος.  Έχω συνηθισμένο πρόσωπο, μελαχρινά μαλλιά, μελαχρινά μάτια, δεν ξεχωρίζω από τους υπόλοιπους Έλληνες.

Όταν βρίσκομαι μόνος μου στο διαμέρισμα, σκοτώνω την ώρα με κάνα βιντεοπαιχνίδι ή βλέπω καμιά ταινία. Κάποιες φορές παρακολουθώ εκείνη.

Βρίσκομαι στον δεύτερο, το μπαλκόνι μου συναντάει το απέναντι διαμέρισμα, η απόσταση είναι σχετικά μικρή. Έτσι είναι εύκολο να βλέπω τους γείτονες, όταν τα παντζούρια και τα παράθυρά τους είναι ανοιχτά.

Εκείνη μένει στον πρώτο. Κάποιες φορές κάθομαι στο ψάθινο σκαμνάκι, έξω στο μικρό μπαλκόνι μου, πίνω καφέ, παριστάνω πως διαβάζω ή σκέφτομαι. Παρακολουθώ όμως πάντα εκείνη, όταν περνάει από το σαλόνι της, όταν κάθεται στον καναπέ της ή όταν βγαίνει στο μπαλκόνι της να τεντωθεί. Ίσως να με έχει καταλάβει, ίσως και να της αρέσει που την κοιτάω. Μένει μόνη της, αν και δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ, ξέρω τις ώρες που ξυπνάει, τις ώρες που φεύγει από το σπίτι, τις ώρες που ξεκουράζεται.

Δεν είμαι ο τύπος των αντρών που θα πρόσεχε, και δεν είμαι ο τύπος που θα της την πέσει. Ψηλή, με αναλογίες μοντέλου, πυκνά μαύρα μαλλιά με έξυπνο έντονο βλέμμα. Κάποιες φορές αυτό το βλέμμα με παρατηρεί, μετά με αποφεύγει. Νομίζω το χρώμα των ματιών της πρέπει να είναι καστανό ή μελί, από τέτοια απόσταση πού να καταλάβω. Πρέπει να έχει βραδινή δουλειά, σε κάποιο μπαρ ή κλαμπ που δεν έχω ανακαλύψει ακόμα. Κλείνει τα παντζούρια κάθε βράδυ στις δέκα, στο σπίτι δεν κουνιέται φύλλο μετά από εκείνη την ώρα, και ξαναφαίνεται κίνηση στις πέντε ή έξι η ώρα το πρωί. Φως βγαίνει μέσα από τις σχισμές των κλειστών παντζουριών, άλλες φορές τα ανοίγει και βγαίνει για ένα πρωινό τσιγάρο πριν πέσει για ύπνο.

Προσπαθώ να είμαι διακριτικός εκείνες τις ώρες, μην την τρομάξω, κρύβομαι πίσω από τις κουρτίνες αν τυχαίνει να είμαι ξύπνιος. Εκείνες τις ώρες έχω την απόλαυση να την βλέπω ήρεμη με σκεπτικό βλέμμα, στο πρόσωπο της να γυρνάει η ταινία της βραδιάς που μόλις πέρασε, απορροφημένο για να προσέξει το απέναντι μπαλκόνι.

Τα μεσημέρια ξυπνάει γύρω στις δύο με τρεις. Αρκετές φορές έχω την απόλαυση να την βλέπω να περιφέρεται στο διαμέρισμα της με την μικροσκοπική πιτζάμα της και τα ανακατεμένα μαλλιά. Δεν θα κρύψω πως με ερεθίζει να την βλέπω.

Δεν είμαι ματάκιας, ούτε κανένας περίεργος. Ποιος φυσιολογικός άντρας δεν θα έκανε το ίδιο, αν βρισκόταν στην θέση μου. Έχει γίνει κάτι σαν απαγορευμένη φαντασίωση, σαν αναγκαία απόλαυση, κρυφή καψούρα ίσως. Κρυμμένος ή φανερά, παρακολουθώ τις κινήσεις του σώματος της, τα μαλλιά της που χορεύουνε γύρω από τους ώμους της, και το έξυπνο βλέμμα χαμένο στα δικά του ενδιαφέροντα. Στην σκέψη πως το ξέρει και της αρέσει, διεγείρομαι.

Οι δραστηριότητες αυτές άλλαξαν πριν λίγο καιρό, μπορεί κάτι να συμβαίνει. Δεν ανοίγει τα παντζούρια τόσο συχνά πια, κάποιες φορές ακούω φωνές, φωνές σε ένα τηλέφωνο. Οι ώρες που βγαίνει από το σπίτι άλλαξαν, άλλες φορές μπορεί να μην γυρίσει και άλλες φορές το φως μπορεί να μείνει ανοιχτό όλη την νύχτα με τα παντζούρια κλειστά. Τις λίγες φορές που κατάφερα να την πετύχω, φαίνεται στεναχωρημένη, λυπημένη, προβληματισμένη.

Δεν έδωσα σημασία, απλώς ξενέρωσα μαζί της, θα ήθελα να συνέχιζε το κρυφό παιχνίδι που υιοθετήσαμε μεταξύ μας τόσο καιρό. Σαν να μου λέει πως χρειάζεται ένα διάλειμμα από την παράνομη σχέση μας, από την φαντασίωση που δημιουργήσαμε, από την ανεκπλήρωτη επιθυμία. Δεν σταμάτησα να την παρακολουθώ κρυφά, τις λίγες φορές που την συναντούσα έξω στο μπαλκόνι της, και την φαντάζομαι με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, το οποίο έλειπε.

Είχε κλειστά τα παντζούρια μία βδομάδα, δεν μπορούσα να ξέρω τι ακριβώς συνέβαινε, δεν μπορούσα ούτε καν να το φανταστώ. Ένα μεσημέρι, καθώς γυρνούσα σπίτι, είδα ένα ασθενοφόρο  στην γειτονιά, έξω από την πολυκατοικία της. Λίγο αργότερα έμαθα πως μια κοπέλα αυτοκτόνησε.

Τα παντζούρια της δεν ξανάνοιξαν και η κίνηση μέσα στο διαμέρισμα της σταμάτησε. Η κοπέλα στον πρώτο εξαφανίστηκε, ποτέ δεν έμαθα το όνομα της, πάρα έμεινε μόνο η εικόνα της από το απέναντι μπαλκόνι.

Created by Diana Chemeris