ΝΕΑΡΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

ΝΕΑΡΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Είναι εκείνες οι νεαρές, οι νεότερες στις οικογένειες, που ακόμα δεν έχουν γίνει γυναίκες. Είναι κοριτσόπουλα, ακόμα παιδιά. Και όπως τα παιδιά, έτσι και αυτές οι νεαρές κυρίες έχουν γεμίσει το κεφάλι τους με παραμύθια.

Πάντα το ίδιο παραμύθι, η ίδια ιστορία. Ο καλός πρίγκιπας, σώζει την φτωχή νεαρή δεσποινίδα από την φτώχεια και την απελπισία. Ένας πρίγκιπας την ερωτεύεται παράφορα και την παίρνει μακριά από τον ξεπεσμό, μέσα στο παλάτι του. Πιστεύουν πως έτσι είναι η πραγματική ζωή, πως έτσι θα συμβεί στη ζωή τους. Ελπίζουν, χαμένες στα παραμύθια.

Θα μπορούσα να θεωρηθώ πρίγκιπας. Είμαι νέος, ευγενής από αριστοκρατική οικογένεια. Οι πρόγονοι μου κρατούν παράσημα και τίτλους, το οικογενειακό όνομα έχει αξία στα μάτια της κοινωνίας. Το εξοχικό μας είναι διπλάσιο από την έπαυλη στην πρωτεύουσα, τα κτήματα μας φτάνουν μέχρι τις κορυφές του βουνού. Η περιουσία μας τεράστια.

Θα μπορούσα να θεωρηθώ πρίγκιπας. Έχω καλούς τρόπους και ανατροφή, μιλάω επίσημα και ευγενικά όταν παρευρίσκομαι στον κύκλο μου. Έχω μόρφωση και ασχολίες. Τα ενδύματα μου είναι από ακριβά υφάσματα που προσδίδουν αρχοντική γοητεία. Το άλογο μου είναι δυνατό και περήφανο όταν βρίσκομαι στην ράχη του. Αισθάνομαι άξιος στην κληρονομιά που με χαρακτηρίζει.

Είναι εκείνες οι νεαρές χωριατοπούλες που πιστεύουν στα παραμύθια. Όταν εμφανίζομαι τα καλοκαίρια, χαμηλώνουν το βλέμμα ντροπαλά, φαντάζονται πως θα τις σώσω, σαν τον πρίγκιπα του παραμυθιού. Τις αγαπώ αληθινά, για την αθωότητα και την νεότητα τους. Η ηλιαχτίδα της παιδικότητας αλλάζει την μουντή ζωή στο εξοχικό, έντονα συναισθήματα έρωτα αποσπούν την καθημερινότητα μου.

Όταν βρεθούμε μόνοι, το βλέμμα τους γεμίζει αδημονία και ευτυχία για το παραμύθι που πραγματοποιείται. Τις διαλέγω σαν πορσελάνινες κούκλες, υλοποιώ το παιδικό παιχνίδι. Ερωτόλογα και υποσχέσεις εκπληρώνουν την φαντασίωση. Τις κρατώ στην αγκαλιά μου και φιλάω το υπέροχο νεανικό τους δέρμα. Το τέλος του παραμυθιού τελειώνει στον αχυρώνα ή στον στάβλο, ανάμεσα στα άχυρα και τα ζώα που χλιμιντρίζουν αγέρωχα.

Εκεί χύνεται η σταγόνα της ομορφιάς που τις χαρακτηρίζει, η αθωότητα που χτίσανε στα χρόνια που πέρασαν μέσα από τα παραμύθια. Εκεί παίρνω την μαγική πνοή της παρθενιάς, και κάνω τις μικρές πριγκίπισσες δικές μου.

Όταν εμφανίζονται με φουσκωμένη την κοιλιά, παρακαλούν να τις αναγνωρίζω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο, παρά να τις φέρω πίσω στην πραγματικότητα.

Created by Diana Chemeris

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ

Το περιπολικό έξω από την πολυκατοικία, παίρνει τις μαρτυρίες των γειτόνων. Σκοτεινή ατμόσφαιρα θανάτου έχει τυλίξει την γειτονιά. Κανένας δεν περίμενε πως θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, κανένας δεν περίμενε πως θα αντιδρούσε έτσι. Κανένας δεν περίμενε πως η παιδική ψυχή, θα έχανε την αθωότητα της και θα γινόταν εργαλείο φόνου.

Καιρό τώρα την ακούγαμε, δεν περνούσε μέρα χωρίς να βάλει τις φωνές. Μια υστερική γυναίκα που μένει μαζί με τον δεκάχρονο γιο της. Ένα αγγελούδι, που όταν συναντούσε τους γείτονες μαζευόταν ντροπαλά, χαιρετούσε δειλά. Τις καλές μέρες, είχε την άδεια να παίζει με τα παιδιά της γειτονιάς, και τότε γινόταν ζωηρός. Τις κακές όμως…

Εκείνη φώναζε, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει. Μια νευρωτική γυναίκα, που από το πρωί μέχρι το βράδυ έβγαζε τα νεύρα της πάνω στο δεκάχρονο αθώο αγόρι, το θύμα της.

<<Είσαι άχρηστος.>> ακούγαμε από τον κάτω όροφο. <<Δεν κάνεις για τίποτα.>> φώναζε υστερικά. <<Καθάρισε και μην μιλάς.>> ακούγαμε τα απογεύματα. <<Γιατί σε γέννησα.>> ρώταγε φωναχτά. Συμπόνια γέμιζε την καρδιά μας για το παιδάκι που γινόταν δέκτης των σκληρών λέξεων και τα ανεχόταν ήσυχα.

<<Θα σε σκοτώσω.>> ακούσαμε μια μέρα. Σχολιάσαμε αρνητικά τα λόγια της άκαρδης μάνας, άλλα δεν φανταστήκαμε ποτέ τα επακόλουθα. Οι υστερικές φωνές συνεχίστηκαν τις καθορισμένες ώρες που το παιδί βρισκόταν σπίτι. Τίποτα δεν άλλαζε στην ρουτίνα του κάτω ορόφου.

Κάποια μέρα, λίγο μετά που σταμάτησαν οι φωνές, χτύπησε η πόρτα. Ρωτήσαμε πριν ανοίξουμε, ακούσαμε την διστακτική φωνούλα του αγοριού από τον κάτω όροφο. Ανοίξαμε την πόρτα.

Το αθώο βλεμματάκι ήταν τρομαγμένο, κάτι ψυχρό κάλυπτε τα μάτια του. Η μπλούζα του μούσκεμα στον ιδρώτα και πιτσιλιές με αίμα, το κορμάκι του έτρεμε.

<<Η μαμά μου δεν φωνάζει πια.>> είπε φοβισμένα, γεννώντας δάκρυα στα μάτια.

Τον βάλαμε στο σπίτι μας, δεν μπορούσε να εξηγήσει τι έγινε, καθόταν αμίλητος, σοκαρισμένος μαζί μας. Δεν ξέραμε τι να συμπεράνουμε από την εμφάνιση του. Πήγαμε στον κάτω όροφο, η πόρτα του διαμερίσματος ήταν μισάνοιχτη.

Μπήκαμε μέσα, κηλίδες αίματος μας οδήγησαν στην κουζίνα. Το αποτρόπαιο σκηνικό μας σόκαρε, ακόμα δεν το πιστεύουμε. Το μαχαίρι της κουζίνας δίπλα στην καρέκλα και την πεσμένη μέσα στο αίμα μητέρα, τα μάτια της παγωμένα, έκπληκτα πάνω από τον κομμένο της λαιμό.

Καλέσαμε την αστυνομία, το παιδί δεν έχει συνειδητοποιήσει τι έκανε. Κάθετε μέσα στο περιπολικό, χαμένος μέσα στις σκέψεις, δίχως επικοινωνία με το περιβάλλον. Αυτό το αθώο αγγελάκι, έσπασε και έκανε την πράξη ενός κοινού δολοφόνου. Δεν άντεξε τις φωνές της μητέρας του, έβαλε τέλος  στην φωνή της. Τώρα κουβαλάει τις απειλές του παρελθόντος και την πράξη που τελικά αυτός έκανε πραγματικότητα.

Created by Diana Chemeris

ΜΑΓΕΙΑ ΑΠΟ ΦΙΛΗ

ΜΑΓΕΙΑ ΑΠΟ ΦΙΛΗ

Παράξενες οι φίλες της μητέρας μου, όσο παράξενη είναι και αυτή. Μέσα στις τόσες φιλίες που κρατάει, μου γνώρισε μια από αυτές. Η φίλη της δεν είχε που να μείνει εκείνο τον καιρό, και έτσι την φιλοξένησε στο σπίτι μας. Από δύο γυναίκες, γίναμε τρεις. Και τα κους κους, παρέα με καφέ δεν έλειπαν.

Παράξενη η φίλη της μητέρας μου. Ασχολείται με μυστικισμό, βλέπει τον κόσμο διαφορετικά. Γεμίζει την μητέρα μου με ιστορίες από φαντάσματα και οντότητες από διαφορετική διάσταση. Της γεμίζει το κεφάλι με παράξενα πράγματα, με μαγείες και τρόπους να ζητήσει από τις οντότητες πράγματα που θέλει. Αυτές οι ιστορίες ενθουσιάζουν την μητέρα μου. Έτσι η παρέα της, της ήτανε ευχάριστη.

Έχει περάσει καιρός από τότε που έφυγε, όλα όμως άλλαξαν από τότε. Τα επαγγελματικά και τα οικονομικά μας έπαθαν πτώση.  Ατυχίες διαδέχονταν η μία μετά την άλλη. Όσο και να προσπαθούσε η μητέρα μου να ακολουθήσει τις συμβουλές της φίλης της, αδυνατούσε να εκπληρώσει τις επιθυμίες της, και δεν μπορούσε να καταλάβει τι έφταιγε.

Δεν πήγε το μυαλό μας ποτέ στην μάγισσα, μέχρι που βρήκαμε βελόνες, διαφορετικού μήκους, να κείτονται κρυφά κάτω από το κρεβάτι της μητέρας μου. Βελόνες που γνώριζε η μητέρα μου από δική της έρευνα, πως αντιπροσώπευαν την κατάρα και την μαύρη μαγεία.

Πονηρευτήκαμε, αρχίσαμε να ψάχνουμε το σπίτι. Άνω κάτω η κάθε γωνία. κρεβάτια, καναπέδες, τραπέζια, βιβλιοθήκες, όλα μετακινήθηκαν από την θέση τους. Όλα ψηλαφίστηκαν με τον πιο προσεγμένο τρόπο και ερευνήθηκαν προσεχτικά. Και κάποια στιγμή τα βρήκαμε.

Κάτω από τα ψάθινα καλύμματα, από τρεις καρέκλες που κρατούσαμε στην τραπεζαρία. Η μητέρα μου το υπέδειξε, εγώ δεν το πρόσεξα. Δεν μπορούσα να δω, κάτω από την επήρεια των μαγειών τα μάτια μου ήταν τυφλά, εξαφανιζόντουσαν μπροστά μου. Συρματόπλεγμα τυλιγμένο σε κυκλικό σχήμα, στερεωμένο με σκουριασμένες βελόνες που με κάποιον μαγικό τρόπο, τα κρατούσαν σταθερά κάτω από τα καλύμματα.

Θορυβηθήκαμε, η μητέρα μου στεναχωρήθηκε που μια αγαπημένη της φίλη, αποδείχτηκε ορκισμένη εχθρός της. Με μάσκα την φιλία, με τον πιο ύπουλο και διαβολικό τρόπο, ήθελε να την βλάψει μέσω μαύρης μαγείας, συνεπώς και εμένα.

Οι γνώσεις της μητέρας μου αναπτύχθηκαν από τότε. Με τα σπίρτα στο χέρι, μέσα σε μια μεταλλική κανάτα τοποθετήσαμε τις βελόνες και τα συρματοπλέγματα, παραγεμισμένα με χαρτιά και οινόπνευμα για να γίνει εύκολη η κάψη. Τα βάλαμε στην μέση του δωματίου και σταθήκαμε η μία απέναντι από την άλλη. Με μία κίνηση, το σπίρτο πήρε φωτιά και έπεσε μέσα στην κανάτα.

Πήραν ευθείς φωτιά, ο καπνός τύλιξε την μυστικιστική ατμόσφαιρα του δωματίου. Με σηκωμένα τα χέρια, γεμάτες αυτοσυγκέντρωση, καλούσαμε τους προστάτες μας. Η φωτιά ανάμεσα μας φλογιζόταν στα χρώματα του εκτυφλωτικού πράσινου, παράξενο χρώμα. Ο θόρυβος της φλόγας έσπαγε την σιωπή. Η μυρωδιά του καμένου σίδερου σήμανε το τέλος της.

Δεν ξέρω τι απέγινε η παράξενη τέως φίλη της μητέρας μου. Το μόνο που ξέρω είναι πως η τελετουργία ρούφηξε την ενέργεια μας και πέσαμε κατάκοπες για δώδεκα ολόκληρες ώρες. Ξέρω πως η μαγική πράσινη φωτιά έμεινε μια ανάμνηση στην μνήμη μου, η αίσθηση της πληρότητας και της εκπλήρωσης μετά, σήμανε την επιτυχία της ιερής τελετουργίας. Ξέρω πως μετά από κείνη την μέρα το σπίτι έγινε πιο ευδιάθετο και τα προσωπικά μας θέματα απέκτησαν άνοδο.

Created by Diana Chemeris

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Είκοσι χρόνια πέρασαν. Είκοσι χρόνια από τότε που πήρα την τελευταία μου ανάσα ελευθερίας. Πριν είκοσι χρόνια έκανα μια αποτρόπαια πράξη και ανάγκασα να με κλείσουν πίσω από τα κάγκελα. Εκείνη η μέρα, παίζει ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι μου, σαν να έγινε χθες, και ας πέρασαν είκοσι χρόνια.

Έχω μετανιώσει. Πόσες μέρες και νύχτες έχω περάσει παρακαλώντας τον Θεό να με συγχωρέσει. Ίσως με ακούσει εκείνος και με συγχωρέσει και αυτός. Εκείνος ο άτυχος άντρας που βρέθηκε την πιο ακατάλληλη στιγμή μπροστά μου και έπεσε νεκρός. Ζητάω εδώ και είκοσι χρόνια συγχώρεση, χωρίς μια ανάσα ηρεμίας ή ελευθερίας.

Ήμουν νέος, πολύ νέος για να ακούσω τους μεγάλους όταν προειδοποιούσαν να μην μπλέξω. Είχα μια επιθυμία με την παρέα μου ένα βράδυ, παραγγείλαμε ναρκωτικά, σκληρά μανιτάρια. Αυτό το λαχανικό μας φαινόταν ακίνδυνο, δεν σκεφτόμασταν τις επιπτώσεις, πάρα μόνο την καλοπέραση.

Όλα ξεκίνησαν αστεία, γελάγαμε και περνάγαμε καλά, μας άρεσε. Μετά άρχισαν οι παραισθήσεις, εμφανίστηκαν φωνές, φοβίες, πράγματα που δεν υπήρχαν. Η μουσική έπαιζε δυνατά, δεν συνειδητοποιούσαμε την ένταση της. Μέσα στα μπερδεμένα μας αφτιά, ακουγόντουσαν σαν φωνές αγγέλων και δαιμόνων που δεν μπορούσαμε να ελέγξουμε.

Ένας από την παρέα κρύφτηκε κάτω από το τραπέζι, φοβόταν κάποιον αόρατο άντρα που τον κυνηγούσε, τον φώναζε μπαμπά. Προσπαθούσαμε να τον πείσουμε πως δεν υπήρχε κανένας που να ήθελε το κακό του, μέχρι που η παραίσθηση μας πρόλαβε, και αρχίσαμε να ψάχνουμε μανιασμένα τον αόρατο άντρα.

Και τότε χτύπησε η πόρτα.

<<Αυτός είναι.>> φώναξε παρανοϊκά, ζάρωσε φοβισμένος κάτω από το τραπέζι. Πανικόβλητοι, προσπαθήσαμε μέσα στην τρέλα μας να αποφασίσουμε την επόμενη κίνηση μας. Το κουδούνι χτύπησε ξανά επίμονα.

Απελπισία με τύλιξε σαν δαιμόνιο, ήθελα να προστατέψω τον τρομαγμένο φίλο μου. Τον διαβεβαίωνα πως δεν θα άφηνα να τον πειράξει κανείς. Συγχυσμένος, έπιασα ένα ρόπαλο, άνοιξα την πόρτα και αντίκρισα αυτόν, έναν άντρα που δεν αναγνώρισα.

<<Τι θέλετε.>> ρώτησα με οργισμένη φωνή και μάτια απειλητικά.

<<Την μουσική.>> είπε τσαντισμένος. <<Κατεβάστε την.>>

<<Αυτός είναι.>> φώναξε ο φίλος μου κάτω από το τραπέζι. <<Μην τον αφήσεις.>>

Με μανία, χωρίς προειδοποίηση άρχισα να τον χτυπάω με το ρόπαλο που έκρυβα. Τον χτυπούσα μέχρι που έπεσε, συνέχισα να τον χτυπάω δυνατά σε όλο του το σώμα.

<<Δεν θα ξαναπειράξεις τον φίλο μου.>> φώναζα πριν σταματήσω να τον χτυπάω. Ήταν πια νεκρός.

Από νεανικό καπρίτσιο, ήθελα να δοκιμάσω μανιτάρια. Και από αυτήν την επιπολαιότητα της εφηβείας κατέληξα να σκοτώσω έναν αθώο άνθρωπο. Τον γείτονα μου, που κάτω από την επήρεια τους, αδυνατούσα να τον αναγνωρίσω.

Είκοσι χρόνια πέρασαν, και ακόμα αυτή η σκηνή δουλεύει στο μυαλό μου σαν να ήταν εχθές, σαν να μην έφυγαν ποτέ τα μανιτάρια από τον οργανισμό μου. Μπορεί σήμερα να είναι η πρώτη φορά που ανασάνω ελεύθερα μετά από τόσο καιρό, όμως δεν θα αποκτήσω ποτέ την ελευθερία της συνειδήσεως μου. Δεν θα είμαι ποτέ πραγματικά ελεύθερος.

Created by Diana Chemeris

ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ

ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ

Νέα χρονιά, νέα αρχή. Άλλος ένας χρόνος πέρασε, και όμως άλλαξαν τόσα πολλά. Η χρονιά πέρασε με ένα δώρο. Μια αφύπνιση που άλλαξε τα μάτια και την φωνή μου. Μια διαφορετική συνείδησή, ένας διαφορετικός κόσμος. Παλιά δεν έβλεπα, τώρα ανοίχτηκαν όλα μπροστά μου. Όλα είναι τόσο καθαρά, τόσο λαμπερά.

Χρόνο με το χρόνο μιλάνε για αυτό, αλλαγή συνολικής συνείδησης λένε, διαφορετικές δονήσεις. παγκόσμια αφύπνιση. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική από αυτά που λένε. Βρίσκομαι πιο κοντά στον Θεό, βλέπω ξεκάθαρα τον κόσμο.

Ήμουν μικρή, νέα ακόμα στον κόσμο. Δεν μπορούσα να διανοηθώ τέτοια διορατικότητα, τέτοια δύναμη. Δεν ήθελα να δω, το απέφευγα. Στον πραγματικό κόσμο, έκλεινα τα μάτια και τα αυτιά μου. Άλλα βαθιά μέσα μου ήξερα, είναι η διαίσθηση που κατευθύνει τον δρόμο.

Ήθελα να ζήσω την ανθρώπινη εμπειρία, όπως την ζει κανείς στην εποχή μας. Έγινα φιλόδοξη, αλαζόνα, σκληρή, πεπεισμένη πως δεν κάνω λάθος, εγκλωβισμένη μέσα στις δικές μου απόψεις, πιστεύοντας στις δικές μου εγωιστικές σκέψεις. Έπραττα αυτό που ήθελα, έλεγα αυτό που ήθελα, ποτέ δεν σκεφτόμουν τις επιπτώσεις. Με κέρδισε ο εγωισμός, η ψευδαίσθηση του εαυτού μου.

Ήρθε μια μέρα που ανακάλυψα πως έκανα λάθος. Είπα αρκετά, δεν μπορώ να ζω μέσα στην ψευδαίσθηση που δημιούργησα, μέσα στην υλική κακία, να γεμίζω με φθόνο κάθε βήμα της ζωής μου. Δεν ήθελα πια έτσι την ζωή μου, γεμάτη φόβο και οργή.  Μία μέρα άλλαξα, και άλλαξε ο κόσμος όπως τον έβλεπα.

Και αυτή η σκέψη, έγινε σήμα προς το ανώτερο. Σαν ένα κουμπί, πυροδότησε την αρχή της αφύπνισης. Ξεκίνησε σαν όνειρο, όμως ήταν τόσο αληθινό. Είδα τον κόσμο, έτσι όπως πραγματικά είναι. Διαψεύστηκαν όλα τα πιστεύω που είχαν χαραχθεί όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο μυαλό μου, έπεσε το πέπλο. Κατάφερα να δω αυτά που κρύβονται πίσω από τον κενό χώρο, τα μυστικά που μας ψιθυρίζουν άλλα δεν ακούμε. Χάθηκε η ψευδαίσθηση που δημιούργησε το παρελθόν, μέσα στην οποία ήμουν κλεισμένη, φοβισμένη να βγω. Τώρα βλέπω καθαρά τον κόσμο, τους ανθρώπους, την ζωή.

Μύθοι, ιστορίες, ψυχές. Όλα με την δική τους σημασία, και μέσω αυτών, πρέπει να βρω την αλήθεια. Η ζωή εκτυλίχθηκε σε ένα ταξίδι εμπειριών, λεπτό προς λεπτό, προσπαθεί να μου μάθει κάτι πέρα από το ανθρώπινο, πέρα από τον απλό μου εαυτό που κοσμεί την γη την συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Κάτι που υπήρχε βαθιά μέσα μου. Με οδηγεί εκεί που πρέπει να βρίσκομαι, αυτό που πρέπει να ανακαλύψω. Το αληθινό και το ψεύτικο. Το ιερό και το δαιμονικό. Τον πραγματικό μου εαυτό.

Αυτά δεν τα έβλεπα παλιά, ήμουν τυφλή, δεν πίστευα. Η περασμένη χρονιά, άνοιξε τα ψυχικά μου μάτια. Δέχομαι την νέα χρονιά με προσδοκία προς ένα καινούριο, διαφορετικό ταξίδι. Το σύμπαν πρόσφερε ένα δώρο, το οποίο δέχτηκα. Είναι η σειρά μου, να ανακαλύψω τις τελείες που συνδέονται σε ένα σχέδιο, τι κρύβεται πίσω από μένα.

Created by Diana Chemeris

ΚΑΜΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΚΑΜΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

<<Μην το κάνεις.>> φώναζε. <<Σκέψου τα παιδιά.>>

Έξαλλος, δεν σκεφτόμουν. Δεν με σέβεται, δουλεύω πολύ για να θρέψω εκείνη και τα παιδιά μας, είμαι η βάση της οικογένειας. Και όμως, γυρνάω σπίτι και βρίσκω αχαριστία, γκρίνια και παράπονα. Πουθενά δεν με γεμίζει αυτή η γυναίκα, πως την ερωτεύτηκα και την παντρεύτηκα.

Γιορτές είναι, αξίζω μια νύχτα μόνος μου, μακριά από το σπίτι, από τις φωνές των παιδιών, από το χάος του σπιτιού. Επέλεξα τους φίλους που έχω καιρό να δω. Ένα διαφορετικό είδος χάους, ευχάριστο για μένα. Δεν τους βλέπω συχνά, σπίτι, γραφείο, σπίτι ξανά, μου έχει λείψει η παρέα τους. Σήμερα αποφάσισα να αφιερώσω το βράδυ σε εμένα.

Εντάξει, ξεφύγαμε λίγο με τα παιδιά. Τα ποτά και τα σφηνάκια δεν σταματούσαν. Ξεκινήσαμε σε ένα απλό γιορτινό μπαρ, καταλήξαμε σε ένα στριπτιζάδικο. Δεν άντεχα τα τηλεφωνήματα της, που ξεκίνησαν από νωρίς το βράδυ, έκλεισα το κινητό. Ξέρω πως το πρωί έπρεπε να είμαι παρών όταν τα παιδιά ανοίξουν τα δώρα τους, και θα ήμουν. Άλλα ήθελα και το δικό μου δώρο, την ελευθερία μιας βραδιάς, γιορτές που είναι.

Όχι, δεν βρήκα άλλη, ούτε την απάτησα. Πέρασε από την μύτη μου λίγη κοκαΐνη, καταλήξαμε στο τέλος σε ένα παρακμιακό μαγαζί. Φορώντας έναν σκούφο στο κεφάλι μου, του Άγιου Βασίλη, συνέχισαν τα ποτά και οι γραμμές.

Γύρισα σπίτι τα ξημερώματα, ακόμα με τον σκούφο στο κεφάλι. Ήξερα μόλις την αντίκρισα στον καναπέ δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, τι θα επακολουθούσε. Με περίμενε νευρική, τσαντισμένη με μαύρους κύκλους από την αϋπνία. Εγώ φτιαγμένος και ζαλισμένος, με ανήσυχο βλέμμα, μύριζα αλκοόλ. Άρχισε να μιλάει άσχημα, πράγματα που είχα ξανακούσει, άλλα ποτέ δεν με επηρέαζαν. Σήμερα όμως με εξόργισαν.

Δεν σέβομαι εγώ την οικογένεια μας, δεν σέβομαι αυτήν. Εγώ το μόνο που κάνω είναι να δουλεύω, να έχει αυτή τα δώρα της και τις ανέσεις της. Το μόνο που κάνω είναι να δουλεύω, να δώσω ένα μέλλον στα παιδιά μας, να πάνε σε καλά σχολεία και να μην τους λείψει τίποτα. Δεν εκτιμάει αυτή η γυναίκα, δεν εκτιμάει εμένα και τις ανάγκες μου ως άντρας. Μέσα στις κατηγορίες που έλεγε, το μυαλό μου θόλωσε.

Τα μάτια μου γυάλιζαν, ένιωθα έντονα συναισθήματα και δυσφορία, ναι αυτό ήταν, δεν είχα αντίληψη του τι έκανα και έλεγα. Τα παιδιά ξύπνησαν από τις φωνές, κρυβόντουσαν στα δωμάτια τους. Άκουγα μόνο ήχους από κραυγές, φωνές και κλάματα, δεν ξεχώριζα τίποτε από αυτά. Το τζάκι αναμμένο. Μα γιατί το άφησε αναμμένο..

Εγώ το έκανα, ναι πρέπει να το έκανα εγώ. Η εικόνα ζωντανεύει στο μυαλό μου όσο συνέρχομαι από την εμπειρία και την ζάλη. Η γυναίκα μου όσο και να φωνάζει δεν πειράζει κανέναν. Πρέπει να έπιασα κάποιο κάρβουνο με τα χέρια μου, ακόμα νιώθω το κάψιμο, πονάει.

<<Μην το κάνεις.>> φώναζε. <<Σκέψου τα παιδιά.>> Μου φάνηκε αστείο, εκείνη την στιγμή να την τρομάξω, δεν σκέφτηκα τις επιπτώσεις. Πέταξα το κάρβουνο στο δέντρο, και γελούσα, δεν σκέφτηκα την πράξη μου. Το δέντρο έπιασε φωτιά αμέσως, το ψεκάσαμε με σπρέι ανακατεμένη με χρυσόσκονη όταν το στολίζαμε. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έπιασε φωτιά και η κουρτίνα, και μέσα σε λίγα λεπτά ολόκληρο το σαλόνι.

Δεν συνηθίζω να αντιδράω έτσι, πρέπει να έφταιγε το ποτό μαζί με τα ναρκωτικά. Με έφερε στα όρια μου, έσπασα, έχασα την υπομονή μου και την αυτοσυγκράτηση μου. Έχω και εγώ ανάγκες για διασκέδαση. Δεν το σεβάστηκε, όχι, ήθελε να κάνει την έξυπνη. Τώρα το μόνο που κατάφερε είναι να κάθομαι μέσα στο περιπολικό με κατηγορίες, αυτή να κοιτάει δύσπιστα και σοκαρισμένη εμένα και το σπίτι που καίγεται, και τα παιδιά μας τραυματισμένα.

Created by Diana Chemeris

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ

Είναι δυνατόν να είναι αληθινός ο Θρύλος, αυτός που οι πρόγονοι μου πρόβλεψαν, ή είναι απλά ιστορίες για παιδιά. Αυτός! Ο Θεός Κετζαλκόατ, ο Θεός του αέρα, βρίσκεται μπροστά μου, με σάρκα και οστά. Είναι δυνατόν άραγε.

Δεν είναι σαν τους ανθρώπους του λαού μου, αυτός είναι διαφορετικός. Το δέρμα του είναι κάτασπρο σαν τα άσπρα σύννεφα που κινεί ο άνεμος, το γένι του επιβλητικό στο πρόσωπο του, τα κόκκινα μαλλιά του καίνε σαν φωτιά στην κεφαλή του, και τα μάτια του στο χρώμα που δεν κατέχει κανένας από τους ανθρώπους μου, πράσινα. Είναι ίδιος με την εικόνα που απεικονίζεται στους θρύλους, έτσι όπως τον περιγράφουν γενεές τώρα.

Δεν είναι άνθρωπος αυτός, μα ναι, είναι ο Θεός των θρύλων. Είναι δυνατόν. Πώς έφτασε εδώ, από πού εμφανίστηκε. Δεν υπάρχει άλλος τόπος πέρα από την χώρα των Αζτέκων, η χώρα μου είναι πλούσια και ιερή, δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την θάλασσα. Και όμως αυτός ήρθε από την θάλασσα, τον έφερε καβάλα ο άνεμος.

Μα ναι, αυτός είναι Θεός. Φυσούσε την μέρα που μπήκε στο βασίλειο μου, και κάθε φορά που έρχομαι κοντά του, νιώθω ένα απαλό αεράκι, κρύο. Ο άνεμος ανακατεύει τα μαλλιά του, φαίνεται πως το απολαμβάνει, του ανήκει. Μα δεν μπορεί να είναι συμπτώσεις, αυτός είναι ο Θεός του αέρα. Το πρόβλεψαν οι θρύλοι, δεν μπορεί να λένε ψέματα. Δεν κάνω λάθος, δεν υπάρχει άλλος όμοιος του, αυτός είναι.

Αυτή η Ινδιάνα γυναίκα που τον ακολουθεί, η ερωμένη που διάλεξε να έχει, κατάγεται από μία εχθρική φυλή που κυβερνάμε. Συνωμοτεί εναντίον του λαού μου ή ακολουθεί διαταγές του Θεού της, του Θεού μου, του Θεού μας. Ψιθυρίζει σιγανά στο αυτί μου, σκέψεις και διαταγές. Ο Θεός Κετζαλκόατ πρέπει να φύγει λέει, να συναντήσει τους άλλους θεούς, θα γυρίσει με δώρα και πλούτη, αμύθητα και πέρα φαντασίας από το ίδιο το βασίλειο μου. Την ακούω, γιατί την άκουσα?

Γιατί οι ακόλουθοι που άφησε πίσω να μας προστατέψουν, έσφαξαν τους ευγενείς του λαού μου, αφού πήγαν να προσευχηθούν στον ναό μας. Είναι και αυτοί Θεοί που εξοργίστηκαν για κάποια αναίδεια, ή απλά δαιμόνια που ακολουθούν τις διαταγές του Θεού. Γιατί εξαπέλυσε την οργή του πάνω μας, γιατί μας τιμωρεί. Του έστειλα δώρα, τον ευχαρίστησα για την εμφάνιση του, μας τίμησε αυτόν τον χρόνο μέσα στους θρύλους των αιώνων. Τον φιλοξένησα, τον τάισα, υποκλίθηκα μπροστά του όπως μόνο σε Θεό άξιζε. Μα πού τον πρόσβαλα?

Μάλλον έκανα λάθος, υπήρξα αφελής, δεν ήταν Θεός αυτός. Πριν πάρω την τελευταία μου πνοή, πρόδωσα τον λαό μου. Άφησα να καταστρέψουν τους ναούς μας, να βάλουν τις δικές τους εικόνες με άλλα πρόσωπα, θεότητες που δεν γνωρίζω. Έτσι ζήτησε ο Θεός Κετζαλκόατ, αυτό απαίτησε, νόμιζα πως ήταν το σωστό, να κάνω το θέλημα του. Ατίμασα εμένα, ως αυτοκράτορας των Αζτέκων, ατίμασα τον λαό που προοριζόμουν να προστατέψω. Τους πρόσταξα να υπακούσουν έναν βάρβαρο. Οι άνθρωποι μου στράφηκαν εναντίον μου, με πετροβόλησαν, με ύβρισαν, άφησα έναν ξένο να μπει μέσα στον τόπο μας και τον ανακήρυξα Θεό.

Έκανα λάθος άραγε, μα το λένε οι θρύλοι. Με ξεγέλασαν τα μάτια μου και η τυφλή μου πίστη, μήπως ήταν τρέλα. Γιατί με πρόδωσε ο Θεός που λάτρευα, γιατί με σκότωσε?

Created by Diana Chemeris

* Αναφορά στα γεγονότα της εισόδου του Ισπανού Κορτές το 1518, στην πρωτεύουσα των Αζτέκων, την Τενοτστιτλάν. Εκεί, ο βασιλιάς Μοντεζούμα, λόγω των θρύλων μπέρδεψε τον Κορτές με θεότητα. Μία παράξενη ιστορία για το πώς, η χώρα αυτή, κατακτήθηκε.

Πηγή: "Εξουσία και Απληστία" του Philippe Gigantes

Η ΛΙΜΝΗ

Η ΛΙΜΝΗ

Θυμάμαι από μικρός ερχόμουν εδώ. Μακάρι να ήμουν ξανά μικρός, τότε που δεν με απασχολούσε τίποτα, βρισκόμουν μακριά από όλες τις έγνοιες. Δεν γνώριζα τίποτα, δεν μπορούσα να φανταστώ ακόμα, τι μπορεί να σημαίνει ζωή, οι δυσκολίες της, οι ευθύνες της, τα καμώματα της. Μακάρι να ξαναγινόμουν μικρός, να κολυμπούσα μέσα σε αυτήν την λίμνη όπως τότε. Απολάμβανα το χλιαρό νερό, κρατούσα την αναπνοή μου, κολυμπούσα όσο πιο βαθιά μπορούσα, μέσα στα νερά της.

Τώρα κρατάω την αναπνοή μου, την κρατάω όσο μπορώ. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, με πνίγουν οι τύψεις, με τύλιξαν σαν τα νερά της. Η λίμνη αυτή, ήταν πάντα ήρεμο μέρος για μένα, την ψυχή μου. Τώρα δεν μπορώ να ξεφύγω μέσα της, από την αλήθεια, όχι πια. Πνίγομαι.

Μεγάλωσα, δεν ήμουν πια παιδί. Και όπως όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν, ήταν αναμενόμενο να ανακαλύψω την πραγματική ζωή. Ανακάλυψα τα πάθη, την απάτη, την κοροϊδία, την δυστυχία. Για να ξεφύγω, ζαλίστηκα από το πόθο, από τις απολαύσεις της ζωής, τις εφήμερες αισθήσεις που τις πρωινές ώρες φεύγουνε. Κάθε φορά που άνοιγαν τα μάτια μου, επέμενα να τις ξαναβρώ, να μπω ξανά μέσα στο παιχνίδι τους, επέμενα ο χαζός.

Έμπλεξα, είχα μια αγάπη. Μία αγάπη που με συνάρπαζε. Αισθανόμουν την αδρεναλίνη και την έξαψη, όπως δεν με είχε κάνει ποτέ να νιώσω μια γυναίκα. Ο τζόγος. Τα λεφτά, το παιχνίδι, ο εθισμός. Αυτό το κομμάτι χαρτί, μαγικά εμφανιζόταν και εξαφανιζόταν μπροστά μου, άλλαζαν χέρια με ταχύτητα που ζάλιζε. Μία τα έχανα, μια τα κέρδιζα. Όταν τα κέρδιζα όμως…

Αισθανόμουν γεμάτος, δυνατός, υπερήφανος. Ξέχναγα την δυστυχία που ερχόταν πακέτο μαζί με την πραγματική ζωή, ένιωθα ολοκληρωμένος. Για λίγο, μετά άρχιζαν όλα πάλι από την αρχή. Δεν άντεχα να βρίσκομαι μακριά από την πράσινη τσόχα, από την αίσθηση του παιχνιδιού, της νίκης. Δεν άντεχα να αποφεύγω τον πόθο μου.

Κάποια στιγμή αναγκάστηκα να δανειστώ. Όχι, δεν υπολόγιζα πως θα χάσω. Τα έπαιξα, τα έχασα. Δανείστηκα από αλλού, ξανά. Αυτή την φορά από άντρες επικίνδυνους, που σαν μικρό παιδί μου λέγανε να μείνω μακριά τους. Μεγάλος πια, τους πλησίασα από ανάγκη, ζήτησα λεφτά να παραμείνω στον εθισμό μου, να παρατείνω την μεγάλη μου αγάπη, αυτήν που γέμιζε την ζωή μου, έστω και φευγαλέα. Μου τα δώσανε.

Τα έχασα, ξανά και ξανά. Άπληστος, τα λεφτά έφευγαν μπροστά από τα έκπληκτα μάτια μου, πως μπόρεσα να τα χάσω. Εκνευριζόμουν, μα δεν έβλεπα πως αυτό το ελάττωμα, κάθε μέρα που περνούσε, με έφερνε όλο και πιο κοντά στην λίμνη, εδώ.

Πάντα αγαπούσα αυτά τα νερά, μακάρι να ξαναγινόμουν μικρός. Μέσα στην ηρεμία της λίμνης, κάτω από την επιφάνεια της, διαγράφω όλα μου τα χρέη. Δεν χρωστάω πια σε κανέναν, δεν έχω λεφτά να δώσω, δεν έχει πια σημασία. Τα πληρώνω τα χρέη μου, και με το παραπάνω.

Οι ίδιοι άντρες που χρωστούσα, οι τοκογλύφοι, με έφεραν εδώ. Τραβώντας με προς τα νερά της λίμνης, που τόσο αγαπώ. Τους παρακαλούσα να με αφήσουν, δεν είχα τα λεφτά που μου ζητούσαν, δεν μου απέμεινε τίποτα. Έκανα λάθος.

Με πέταξαν μέσα στο νερό, και τώρα είμαι ήρεμος, όπως τότε. Κρατώ την αναπνοή μου, όπως τότε. Μέσα στα ήρεμα νερά της, όπως τότε. Φτάνοντας στον πάτο της λίμνης, όπως τότε. Οι βαριές πέτρες με τραβάνε από τα πόδια, πνίγομαι.

Created by Diana Chemeris

ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ξεκινήσαμε πολλοί, απομείναμε λίγοι πάνω στο μεγάλο ξύλινο πλοίο που θα μας μετέφερε στην Αμερική, την ήπειρο που κάποιος Κολόμβος ανακάλυψε.

Ξεκινήσαμε με όνειρα, για μια καινούρια ζωή. Η Ιρλανδία δεν μας προσέφερε τίποτα, οι πλούσιοι πάταγαν τους φτωχούς, στους φτωχούς δεν έφταναν τα λεφτά για να ταΐσουν τις οικογένειες τους και κάθε χρόνο, ο χειμώνας που ερχότανε, ήταν πιο βαρύς από τον προηγούμενο.

Μας μίλησαν για τον Νέο Κόσμο, πως πολλές οικογένειες μετοίκησαν εκεί και έγιναν πλούσιες, μας γέμισαν με φιλοδοξίες. Μία χώρα που δεν διακρίνει, μια χώρα ολοκαίνουρια, που οι ευκαιρίες δεν λιγοστεύουν, μια χώρα νεογέννητη που θα μας δεχόταν χωρίς αμφισβήτηση. Μας διαβεβαίωσαν πως είμαστε η γενιά που θα την μεγάλωνε, που με διάθεση και κόπους, θα την ονομάζαμε πατρίδα, η δικιά μας πατρίδα.

Έτσι, δεν αργήσαμε να ανεβούμε, με τον άντρα μου και τα δύο μας παιδιά, πάνω στο επιβλητικό πλοίο με τα βαθύ μπλε πανιά. Πουλήσαμε το σπίτι μας, όλα μας τα ζώα, και με λίγα υπάρχοντα ξεκινήσαμε για το άγνωστο, με ελπίδα μια καλύτερη ζωή.

Το πλοίο ήταν γεμάτο από συμπατριώτες με την ίδια επιθυμία. Αναγνωρίζαμε την φτώχεια στα μάτια τους, και τα καινούρια όνειρα που εμφύτευσε αυτό το μεγάλο ταξίδι. Σαλπάραμε χαρούμενοι, γεμάτοι προσδοκίες, και τελικά συναντήσαμε μια μοίρα, χειρότερη από την προηγούμενη.

Στην αρχή, λίγοι αρρώστησαν, ξεκίνησαν με εμετούς, πυρετό και πόνους στο στομάχι. Λίγες μέρες αργότερα έφτυναν αίμα, χλωμοί και εξαντλημένοι, προσευχόντουσαν να τελειώσει το μαρτύριο τους. Έπεσαν τα πρώτα πτώματα, όσο περνούσε ο καιρός, ο αριθμός μεγάλωνε. Δυστυχία απλώθηκε στο πλοίο, ο πληθυσμός μειωνόταν, σχεδόν κανένας δεν μπορούσε να ξεφύγει. Σαν φάντασμα που στοίχειωσε το κατάστρωμα, έσβησε τα χαρούμενα και υποσχόμενα χαμόγελα από τα πρόσωπά μας. Με συντροφιά το θάνατο, περιμέναμε με αγωνία το επόμενο θύμα.

Κατάρα λέγανε, από τους πλούσιους που αψηφήσαμε και αφήσαμε πίσω. Άλλοι μιλάγανε για μάγισσες που επιβιβάστηκαν μαζί μας, και έκαναν το έργο του Σατανά. Όλοι ψάχναμε την πηγή του λοιμού, μέχρι που ο παπάς που μας συντρόφευε, έπεσε θύμα της. Ούτε ο καπετάνιος τα κατάφερε, οι ναυτικοί οδηγούσαν το πλοίο στα τυφλά, πολεμώντας με τα άγρια θυμωμένα κύματα. Προσευχόμασταν στον Θεό να μην συνεχίσει την τιμωρία μας, να μας συγχωρήσει που τολμήσαμε να απαρνηθούμε την πατρίδα που μας έδωσε.

Δεν είχαμε άλλη επιλογή, από το να πετάμε τα πτώματα στην θάλασσα. Στο μακρύ ταξίδι, είδα να πετάνε μέσα στην θάλασσα τον άντρα μου, και αμέσως μετά την μικρή μου κόρη.

Όταν φτάσαμε, επιτέλους, στην ευλογημένη χώρα. Κράταγα στα χέρια μου τον άρρωστο γιο μου, τα συμπτώματα του ήταν προχωρημένα. Μας έβαλαν αμέσως σε καραντίνα, για να μην μολύνουμε με την αθεράπευτη αρρώστια μας, τους ντόπιους που έφτασαν πριν από μας. Δεν μας πλησίαζε κανείς, είδα τον γιο μου να ξεψυχάει στην γωνία του σφραγισμένου στάβλου, άλλο ένα πικρό χτύπημα από την τιμωρία του Θεού. Και τώρα με την σειρά μου, με χαμένη την ελπίδα για το αύριο, περιμένω ολομόναχη, να ξεψυχήσω σε μια άγνωστη καταραμένη γη.

Created by Diana Chemeris

Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΝΕΡΑΙΔΑ

Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΝΕΡΑΙΔΑ

Παρίσι 1898

Τα βράδια τα περνάω εδώ, σε αυτό το καμπαρέ. Δεν προβλέπω κάτι για το μέλλον μου. Έχω μάθει στην ζωή μου να δουλεύω σκληρά, να βγάζω το ψωμί μου έντιμα. Η μοίρα με χτύπησε άσχημα κάμποσα χρόνια πριν, μετά τον γάμο μου με την πιο όμορφη κοπέλα.

Μια κοπέλα, που η αθωότητα της και το νεανικό της δέρμα, με έκανε να κοκκινίζω. Σαν σιδεράς, έχω καλό εισόδημα, όλοι θέλουν κάποια επισκευή στα σιδερικά και στα πέταλα των αλόγων. Έτσι οι γονείς της μου την δώσανε. Η προίκα της δεν ήταν μεγάλη, άλλα η ομορφιά της με έκανε να ανατριχιάζω.

Δούλευα σκληρά για να στήσω το σπιτικό μας, και όταν έμεινε έγκυος, ήμουν διπλά χαρούμενος. Ήθελα έναν γιο, με την ομορφιά της γυναίκας μου και την δουλειά του σιδερά, θα γινόταν ένας έντιμος άντρας. Δεν περίμενα καλύτερη μοίρα για το όνομα που μου έδωσε ο πατέρας μου. Άλλα η γυναίκα μου, πέθανε στην γέννα, μαζί με τον κληρονόμο γιό μου.

Από τότε, ξεκίνησα αυτή την κακιά συνήθεια. Κάθε βράδυ πεθαίνω ανάμεσα στις πόρνες αυτού του καμπαρέ και πνίγομαι μέσα στο αψέντι.

<<Γιατί είσαι στεναχωρημένος.>> άκουσα μια τρυφερή, ψιλή γυναικεία φωνή. Μία γυναίκα καθόταν δίπλα μου, κομψή μέσα στο αέρινο πράσινο φόρεμα της. Η πράσινη αύρα που λαμπύριζε γύρω της, τόνιζε το παρουσιαστικό και την σιλουέτα της. Το πρόσωπο της, ήταν σχεδόν ίδιο της νεκρής γυναίκας μου, μόνο που τα μάτια της ήταν έντονα πράσινα. Το μυστήριο βλέμμα της σταθερό πάνω μου, με υπνώτιζε.

<<Ποια είσαι.>> ρώτησα σαστισμένος.

<<Είμαι η πράσινη νεράιδα.>> η μελωδική της φωνή πλημμύρισε τα αυτιά μου, απέκλεισε κάθε είδος φασαρίας μέσα στο καμπαρέ, από τους άντρες που γλεντούσαν και τις γυναίκες που χαχανίζοντας, κολλούσαν πάνω τους για λίγα φράγκα.

Είναι παραίσθηση, κάνει κόλπα το μυαλό μου. Η γυναίκα μπροστά μου, δεν ταιριάζει με την εικόνα αυτού του καταγωγίου, μοιάζει με ξωτικό από άλλο κόσμο. Μα γιατί μου φαίνεται τόσο οικία, το τρυφερό της βλέμμα με μαγνητίζει.

<<Δεν έχω να περιμένω κάτι από την ζωή.>> απάντησα και ήπια άλλη μια γουλιά από το αψέντι. <<Η συντέλεια του κόσμου έρχεται σε δύο χρόνια.>> γέλασε.

<<Έχεις να περιμένεις εμένα.>> το γέλιο της σαν μια οκτάβα από πιάνο. Σηκώθηκε αέρινα από το παλιό ξύλινο σκαμπό, φαινόταν σαν να μην ακουμπούσε πάνω στην γη. <<Έλα.>> άπλωσε το χέρι της με το φωτεινό δέρμα, με καλούσε.

Χωρίς να σκεφτώ, κατάπια το υπόλοιπο αψέντι. Ακολούθησα την αύρα της που απομακρυνόταν, άφηνε ένα πέπλο πράσινης φεγγαρόσκονης, ανάμεσα από τους μποέμικους μπεκρήδες και τα ξέχειλα ποτά.

Ανέβηκα τις σκάλες προς τα ιδιωτικά δωμάτια, περίμενα πως θα είναι εκεί, δεν την βρήκα πουθενά. Έψαξα απελπισμένος μέσα στα δωμάτια, άλλα οι γυναίκες που έβρισκα, δεν της έμοιαζαν. Ήταν οι κατώτερες γυναίκες του Παρισιού, ουδεμία σχέση με την μαγική γυναίκα που ήταν πριν λίγο δίπλα μου. Εξαφανίστηκε, να ήταν αληθινή άραγε.

Επέστρεψα πίσω στο ξεχειλωμένο σκαμπό του μπαρ, μόνος μου. Παρήγγειλα άλλο ένα αψέντι. Ευχόμουν αυτό το πράσινο υγρό να ξαναφέρει πίσω την πράσινη νεράιδα μου.

Created by Diana Chemeris

ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΤΖΑΜΙ

ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΤΖΑΜΙ

Δεν έπρεπε να πάω, αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα τον γυρνούσα. Εκείνη η νύχτα, μου άλλαξε την ζωή. Μετανιώνω την ώρα και την στιγμή που δέχτηκα εκείνη την βόλτα, το λάθος μου.

Αν και όμορφη κοπέλα, δεν είχα εύκολη ζωή. Δούλευα σε διάφορα μπαρ για να μαζέψω το μεροκάματο μου. Έφευγα επαρχία συχνά, αρκετά καλά λεφτά. Μία καβάτζα που λένε, και ξανά πίσω.

Έτσι είχα συνηθίσει στην ζωή μου, να κυνηγάω το χρήμα, ταυτόχρονα να περνάω καλά. Κάθε φορά που μου πρότειναν δουλειά, δεχόμουν. Έτσι δέχτηκα, χωρίς δεύτερη σκέψη εκείνη την πρόταση. Ήταν στο νομό Ηλίας, σε ένα μπαράκι. Σάββατο. Ξεκινήσαμε από το μεσημέρι με τον υπεύθυνο που με προσέλαβε, από την Αθήνα.

Καλό παιδί, δεν τον γνώριζα πολύ καιρό. Από τις λίγες φορές που τον συνάντησα και όσες φορές μιλήσαμε στο τηλέφωνο, μου φάνηκε έντιμο παιδί. Θα με πήγαινε αυτός, θα με πλήρωνε αυτός, και θα με γύρναγε αυτός. Καλή συμφωνία, μισούσα την ταλαιπωρία με τα ΚΤΕΛ.

Μάζεψα τα πράγματα μου σε ένα βαλιτσάκι, με πήρε με το αμάξι του. Δεν ήταν τίποτε τρομερό, ένα κοινό γκρι αμάξι. Δεν το φοβήθηκα, ήταν άνετο από μέσα. Η διαδρομή στην αρχή, δεν με ενόχλησε, μας συνόδευε χαλαρή μουσική. Δεν μίλαγε πολύ, όση ώρα μιλήσαμε ήταν για τυπικά πράγματα, δουλειά, στόχους. Την υπόλοιπη διαδρομή την περάσαμε σιωπηλοί.

Έτρεχε, αυτό ήταν το μόνο κακό. Δεν παραπονέθηκα, τόσο καιρό με τα ταξίδια, είχα συνηθίσει. Δεν με πείραζε η ταχύτητα, αυτός όμως, πάταγε γκάζι, να προλάβει. Το γκάζι δεν το άφηνε, σταθερός στα εκατό σαράντα χιλιόμετρα. Δεν το άφησε ούτε όταν άρχισε να ψιχαλίζει, ούτε καν όταν οι δρόμοι ήταν θολοί.  Να προλάβει μια νύχτα που θα έφτανε έτσι και αλλιώς, με όση ταχύτητα και να πηγαίναμε, θα φτάναμε στην ώρα μας.

Προσπερνώντας τις πεδιάδες και τους αγρούς. Φτάνοντας λίγα χιλιόμετρα πριν την Αμαλιάδα, δύο ώρες πιο νωρίς από την αναμενόμενη ώρα, τρέχοντας πάνω στους χωματιασμένους δρόμους. Συναντήσαμε μια στροφή. Μια στροφή που δεν πρόλαβε να στρίψει το τιμόνι, μία στροφή που τα χώματα έφαγαν τα λάστιχα. Μια στροφή, που με ρίγος είδα την πρόσοψη του αμαξιού, να χτυπάει στα σιδερένια δοκάρια, μπροστά στα μάτια μου.

Με κράταγε η ζώνη, το αμάξι έκανε γρήγορες στροφές γύρω από τον εαυτό του. Σε όλο το μήκος του άδειου μεγάλου δρόμου, χτυπούσε στα πλαϊνά σιδερένια δοκάρια, ακανόνιστη η πορεία. Τρανταζόμουν, περίμενα την στιγμή που θα πεταχτούμε στον αέρα. Προσευχόμουν σε έναν Θεό που δεν πίστευα, να ζήσω.

Δεν ήταν καλό αμάξι τελικά, όχι. Άκουγα σπασίματα κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. Τα δευτερόλεπτα που με κρατούσε μια ζώνη, για να μην συναντήσω το μπροστινό τζάμι. Το τζάμι που τελικά έσπασε, ήταν στο πλάι μου. Ένιωσα στην δεξιά πλευρά του προσώπου μου, τα κοφτερά κομματάκια από το σπασμένο τζάμι. Βαθύ στο δέρμα μου, έντονο, γεμάτο πόνο, λιποθύμησα.

Δεν έπρεπε να πάω, αν μπορούσα να αλλάξω την απόφαση μου, θα το έκανα. Τώρα αυτή η ανάμνηση έμεινε βαθιά ριζωμένη μαζί μου, με ακολουθεί. Σώθηκα, άλλα όχι το πρόσωπο μου. Έμεινε το σημάδι από το σπασμένο τζάμι, σε όλη την δεξιά πλευρά. Σημάδια που δεν μπορώ να κρύψω, σημάδια που μου άλλαξαν την ζωή. Και μαζί με το όμορφο πρόσωπο μου, χάθηκαν όλες οι ευκαιρίες, η ζωή μου. Δεν έπρεπε να πάω. Παραμορφωμένη, κάθομαι μετανιωμένη.

Created by Diana Chemeris

Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ

Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ

Είναι υπέροχο αυτό το δάσος. Τα εξωτικά δέντρα δεν περνάνε απαρατήρητα, και τα ζώα της ζούγκλας παίζουν παιχνιδιάρικα, γεμίζοντας την σιωπή με τις κραυγές τους. Οι θεοί μας ευλόγησαν σήμερα, μας χάρισαν αυτήν την ηλιόλουστη μέρα. Ο μουσώνας κράτησε αρκετές μέρες, ο ήλιος ήταν κρυμμένος πίσω από τα θυμωμένα σύννεφα των Ινδικών Θεοτήτων.

Από μικρός επισκεπτόμουν αυτό το δάσος, είναι χώρος ιερός. Τα δέντρα έχουν την δική τους ιστορία. Μεγαλειώδη και παλιά, ξεπερνάνε το ύψος και τα χρόνια του παλατιού μου. Μέσα σε αυτό το μαγικό μέρος, βρίσκονται τα αφηρημένα σημάδια των Θεών, οι ψίθυροι τους, που μας προτρέπουν να ακολουθήσουμε το πεπρωμένο μας.

Το δικό μου πεπρωμένο είναι σαφές. Με ευλόγησαν οι Θεοί, επέλεξαν εμένα ως γιο του βασιλιά της Ινδίας. Όταν πεθάνει ο πατέρας μου, θα πάρω εγώ την θέση του. Ο πατέρας μου είναι καλός βασιλιάς και άξιος στρατηγός. Κάποια μέρα θα τον κάνω περήφανο, μαζί και την χώρα μου. Θα γίνω το ίδιο καλός βασιλιάς με τους προγόνους μου.

Από το πρωί, διέταξα να μου ετοιμάσουν τον Hindi, τον λευκό ελέφαντα που με συντροφεύει στις βόλτες μου. Στολισμένος με κοσμήματα και γυαλιστερά υφάσματα κεντημένα από τους υπηρέτες μου, έχει την αξίωση να κουβαλάει τον πρίγκιπα του πάνω στην πλάτη του. Πήρα μαζί μου ένστολους άντρες, οι τέσσερις πιστοί μου στρατιώτες, που κάποια στιγμή στο μέλλον, θα νικήσουμε μια μάχη σαν φίλοι. Καλπάζουν πάνω στα γενναία μαύρα άλογα με τις επίχρυσες σέλες, δείγμα της φρουράς του βασιλιά.

Ο ελέφαντας που με στηρίζει περνάει αργά το μονοπάτι εκατοντάδων χρόνων, το οποίο βγαίνει στην ανοιχτή πεδιάδα στην μέση του δάσους.  Ένας τόπος μαγικός, με την αξία της μοναδικότητας, ένας χώρος άδειος από δαίμονες, που υποδηλώνει την αξία της μοναξιάς. Επισκέπτομαι χρόνια την ιερή γη, βρίσκω παρηγοριά και νιώθω μικρός μπροστά στα μάτια των Θεών.

Στα μισά του δρόμου, αθόρυβα μας ακολουθούσαν, ανάμεσα στους φοίνικες και τις φυλλωσιές, οι Άθικτοι. Παρακατιανοί, απόβλητα, ακάθαρτοι, αποβράσματα. ξεχασμένοι από την κοινωνία. Οι Θεοί επέλεξαν να μην τους κάνουν ανθρώπους, ως τιμωρία των πράξεων τους σε προηγούμενες ζωές. Μια ξεχασμένη κάστα, από τις υπόλοιπες κάστες, δεν έχουν δικαίωμα να ζουν αξιοπρεπή ανάμεσα μας. Μια κάστα που ούτε την σκιά τους δεν πρέπει να φέρνουν μπροστά μας. Κρυμμένοι ανάμεσα στα δάση, μακριά από την ασφάλεια της Δυναστείας μου.

Πήδηξαν μπροστά μας απειλητικά, μας έκλεισαν τον δρόμο. Έβαλα τα γέλια, με την εικόνα από τα ξύλα και τις σπασμένες πέτρες, μέσα στα χέρια τους. Άντρες κοκκαλιάρηδες, βρόμικοι, σπασμένοι, τα πρόσωπα τους γεμάτα με χώματα και μόνο πτώματα από σκελετούς θύμιζαν. Όχι, αυτοί δεν είναι κανονικοί άνθρωποι, άλλα ζώα ξεχασμένα από τους Θεούς.

Θέλουν να κλέψουν φαγητό. Ήταν αργά, όταν αντιλήφθηκαν το βασιλικό ρούχο που με στόλιζε και τους βασιλικούς Νάιαρ πολεμιστές.

Ο πατέρας μου δέχτηκε επίθεση από Άθικτους πολλά χρόνια πριν. Βρισκόταν σε βόλτα, συνοδευόμενος από τον πιστό του φίλο και Βραχμάνο, Κρίσνα. Εμφανίστηκαν οι Άθικτοι μπροστά τους, με τα πρόσωπα μαύρα σαν την νύχτα, τα μάτια τους πεινασμένα για φαγητό, άλλα και για εκδίκηση.

Ήταν τότε, που μόνος του, ο βασιλιάς πατέρας μου, προστάτεψε τον πιστό του φίλο. Σφάγιασε τους παρείσακτους που τόλμησαν να κλείσουν τον δρόμο του βασιλιά, που μάζεψαν το δαιμονικό θράσος να επιτεθούν, μπροστά σε παρουσία Θεών. Ήταν τότε, που ο πιο άγριος από αυτούς, χάραξε το σημάδι στο πρόσωπο του πατέρα μου, από την βάση του μάγουλου μέχρι το μάτι του. Μια ανεξίτηλη ανάμνηση της ασέβειας των Άθικτων.

Με εντολή μου, ο ήχος του μαστιγίου στον αέρα, διέταξα τους Νάιαρ να κατέβουν από τα άλογα τους και να δώσουν τέλος σε αυτήν την γελοιότητα. Με ικανοποίηση, πάνω στη βασιλική σέλα του ελέφαντα, παρακολούθησα τα χρυσά μαχαίρια που έκοψαν τον λαιμό των ακάθαρτων. Τα βρόμικα πτώματα έπεσαν στον ιερό μονοπάτι, μπηγμένα μέσα στο ίδιο τους το αίμα. Πήρα εκδίκηση για τον βασιλιά πατέρα μου, έτσι το ήθελε ο Θεός Βράχμα. Έδωσα απάντηση, στην δική τους εκδίκηση, της ασέβειας και της ζητιανιάς.

Created by Diana Chemeris

ΘΛΙΜΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ

ΘΛΙΜΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ

Δεν ξέρω πώς να το ονομάσω. Αστρική προβολή, Ταντρική ένωση ή απλά Όνειρο. Όνειρα ανεξήγητα, τα αισθάνομαι αληθινά. Συναισθήματα, σκέψεις που θέλω να πω, αιωρούνται στο κενό και ποτίζουν τον χώρο. Το άτομο απέναντι μου, το νιώθω. Τα δικά του συναισθήματα, πράγματα που θέλει να πει, πράγματα που θέλω να ακούσω, συνδέονται με την δική μου ύπαρξη. Μια μυστική ένωση ψυχών. Δεν ξέρω πώς να το πω. Σύνδεση ή παραίσθηση.

Όλος ο κόσμος ονειρεύεται, όλοι έχουν ένα μυστικό κόσμο που πάνε, όταν κοιμηθούν. Άλλοι λένε πως οι κρυφές επιθυμίες, γίνονται αληθινές. Άλλοι μιλάνε για πρόβλεψη ενός γεγονότος ή μιας κατάστασης. Άλλοι συναντάνε κάποιον νεκρό, ή και ζωντανό. Άλλοι έχουν πετύχει να χειραγωγούν τα όνειρα τους, κάνουν ότι θέλουν και συναντάνε όποιον θέλουν.

Από τότε που γνώρισα εκείνον, τα όνειρα μου με αναστατώνουν. Έχει μια παράξενη επιρροή πάνω μου αυτός ο άντρας. Όταν βρισκόμαστε μαζί, επικρατεί μια σύγχυση στα συναισθήματα μου. Με επηρεάζει το άγγιγμα του, το βλέμμα του. Με επηρεάζουν τα φιλιά του, ακόμα και τα λόγια του. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται, οι ενέργειες μας μπερδεύονται, γίνονται οικίες. Αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο, η ψυχή μου αγκαλιάζει την δική του, τον αγαπάει. Τα δέχομαι όλα, χωρίς αναστολές. Δένομαι μαζί του, τον ερωτεύομαι.

Άρχισα να βλέπω όνειρα, με πρωταγωνιστή εκείνον. Όνειρα γεμάτα έρωτα και ακατάλληλες σκηνές. Τα αισθήματα ταντρικά, απόκρυφες αισθήσεις, εισχωρούσαν έντονα μέσα στην σάρκα, και στο μεγαλείο της ψυχής. Κρυφές επιθυμίες και λέξεις, που γίνονται αληθινές, μέσα στο μυστικό κόσμο των ονείρων. Καταστάσεις που φαίνονται τόσο αληθινές, που ξυπνάω με ένα πικρό χαμόγελο που δεν ήταν αληθινό, και μια κρυφή χαρά εκπλήρωσης και ευχαρίστησης.

Τα όνειρα άλλαξαν, έγιναν προειδοποιήσεις, επιμένοντας πως κάτι συμβαίνει. Και αυτός, έχει αλλάξει απέναντι μου, δεν είναι όπως στην αρχή.

Το βλέμμα του αποτραβιέται συχνά από το δικό μου, το άγγιγμα του, διστακτικό. Με αποφεύγει, βρίσκει δικαιολογίες για να μην με δει, διαφορετικά πράγματα τον αποσπάνε από μένα. Η διαίσθηση μου, λέει πως κάτι δεν πάει καλά, τα πράγματα θα αλλάξουν. Δεν ήθελα να το δεχτώ, κρατιόμουν δυνατά μέσα στα όνειρα μου, της παραίσθησης που είχα φτιάξει. Αυτό με πονούσε βαθιά, και ούτε στα όνειρα μου δεν μπορούσα να αποφύγω την αλήθεια πια.

Βρέθηκα απέναντι του, έκρυβα το βλέμμα μου, με κοιτούσε ερευνητικά.

<<Έχεις θλιμμένα μάτια>> τόνισε.

Τον κοίταξα στα μάτια, με κρυμμένα δάκρυα που κράταγα καιρό.

Ξύπνησα, νιώθοντας τον δίπλα μου, άλλα δεν βρισκόταν πουθενά. Τα μάτια μου θλιμμένα, έψαχναν να ξεχωρίσουν την πραγματικότητα από το όνειρο που ζούσα.

Λίγη ώρα πέρασε όταν πήρε τηλέφωνο.

<<Σε είδα στο όνειρο μου.>> είπε προβληματισμένος.

<<Τι είδες.>>  με κομμένη την ανάσα. περίμενα να ακούσω την απόδειξη.

<<Είχες θλιμμένα μάτια.>> τόνισε ξανά.

Παύση ακολούθησε, μια στιγμή για να σιγουρευτώ πως δεν ονειρεύομαι. Ήξερα πως ήταν αλήθεια, ήξερα πως τον συνάντησα μέσα στο όνειρο μου. Τον ήθελα τόσο, που η ψυχή μου περιπλανιόταν στο αστρικό πεδίο, και τον έψαχνε, να του δώσει ένα μήνυμα. Ο αστρικός μου εαυτός, αυτός που ζει μέσα από μένα, στα όνειρα μου, και με ξέρει καλύτερα από τον καθένα, έψαχνε μια απάντηση.

<<Έχω θλιμμένα μάτια.>> απάντησα, και με θλιμμένη την καρδιά, έκλεισα το τηλέφωνο.

Created by Diana Chemeris

Η ΑΠΟ ΠΑΝΩ

Η ΑΠΟ ΠΑΝΩ

Με λένε Δώρα και ζω σε αυτό το σπίτι περίπου δύο χρόνια, στο ισόγειο. Η αυλή είναι δικιά μου. Εδώ μεγαλώνω τον γιο μου, μόλις μπήκε στα δέκα του. Είναι έξυπνο παιδί, και κάνει όλα τα μαθήματα του αμέσως μετά το σχολείο, του το επιβάλω.

Οι γείτονες με ξέρουν, φροντίζω πάντα να τους μιλάω, στους ηλικιωμένους και στους νέους. Κάνω παρέα με την Κική, που μένει δίπλα. Τα παιδιά μας πάνε στο ίδιο σχολείο και έχουν την ίδια ηλικία, έτσι παίζουν κάποια απογεύματα μαζί. Εμείς ανταλλάζουμε κάποιο τσάι ή καφέ στις κουζίνες μας και μιλάμε για τα παιδιά μας. Σχολιάζουμε όμως και την γειτονιά.

Η γειτονιά δεν είναι ήσυχο μέρος. Όταν γίνετε κάποιος καυγάς μέσα στο νοικοκυριό, οι τοίχοι είναι λεπτοί για να απομονώσουν την φασαρία. Έτσι, ακούμε κάποιους σοβαρούς τσακωμούς και γνωρίζουμε τα προβλήματα του κάθε νοικοκυριού. Λεφτά, παιδιά, δουλειά, προβλήματα, όλα τα μαθαίνουμε.

Άθελα μας το αφτί μας ακούει τα πάντα, δεν το επιδιώκουμε. Νέες γυναίκες είμαστε, με πολλές υποχρεώσεις και οικογένεια, δεν βρίσκουμε πολλές ευκαιρίες για ψυχαγωγία.

Η τελευταία ενόχληση είναι από αυτήν που μόλις μετακόμισε από πάνω μου. Νέα γυναίκα, μόνη, όμορφη. Την γνώρισα με έναν καφέ στο χέρι όταν πρωτοήρθε, περνούσε μπροστά από την αυλή μου. Μου φάνηκε πρόσχαρο άτομο στην αρχή, ίσως και μια πιθανή φίλη.

Οι προσδοκίες μου διαψεύστηκαν όταν αυτή με προσπερνούσε κάθε φορά που με συναντούσε, και μου χάριζε πάρα ένα τυπικό και ψυχρό χαιρετισμό.

Αυτές τις τυπικές εκφράσεις δεν τις μοιράζει στους άντρες που φέρνει μέσα στο σπίτι της. Ακούω τα βογκητά της από το μπαλκόνι της, που βρίσκετε ακριβώς από πάνω μου. Αναστεναγμοί και κραυγές. Αντρικές φωνές γεμάτες υποσχέσεις, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας.

Έχω το παιδί, δεν μπορώ να το αφήνω να την ακούει. Την έχω προειδοποιήσει με σημειώματα πάνω στην πόρτα της, άλλα αυτή συνεχίζει να με αγνοεί. Είμαι και εγώ νέα γυναίκα, θα μπορούσα να κάνω και εγώ όλη την φασαρία που κάνει, έχω και εγώ ορμές. Άλλα δεν το κάνω. Έχω καιρό να βρεθώ με άντρα.

Όλο αυτό με κατέτρωγε, με εξόργιζε.

Σαν πρόκληση από τον Θεό, μια σύμπτωση. Πέρασε από μπροστά μου μια μέρα, η νεαρά σκανδαλιάρα γυναίκα, κρατώντας μια μικρή σακούλα σκουπιδιών. Ο αέρας φύσηξε και ένας μπόγος χρυσαφένιων μαλλιών έφτασε κοντά στα πόδια μου, τα δικά της.

Το σήκωσα και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να το κάψω, αντιθέτως το έκρυψα μέσα στο βιβλίο που διάβαζα.

Έχω ένα βιβλίο που μιλάει για αυτά, κληρονομιά της τσιγγάνας προγιαγιάς μου. Πήγα στην σελίδα που ήθελα, και άρχισα να διαβάζω τις οδηγίες. Μάζεψα άχυρα σταριού από ένα άδειο οικόπεδο κοντά στην γειτονιά, τα έπλεξα μεταξύ τους. Τα στερέωσα με ξυλάκια, από ένα σετ παιχνιδιών κατασκευής του γιου μου. Έκρυψα μέσα στο κέντρο, τον χρυσαφένιο μπόγο μαλλιών της από πάνω. Το έραψα με ένα παλιό κουρέλι που είχα, και έφτιαξα ένα κουκλάκι.

Έκανα την τελετή που χρειάστηκε για να το βαφτίσω, να το μαγέψω. Το γέμισα με λόγια μίσους και πινέζες. Το άφησα κάτω από το μπαλκόνι της, μέσα σε έναν κρυφό σωλήνα που έχω πρόσβαση, δεν θα το βρει ποτέ.

Λίγος καιρός χρειάστηκε για να δω τον θρίαμβο μου. Τα χρυσαφένια της μαλλιά δεν γυάλιζαν όπως παλιά. Το προκλητικό βλέμμα στο πρόσωπο της έσβησε. Οι επισκέψεις των αντρών σταμάτησαν. Αντί για βογκητά και αναστεναγμούς, ο μόνος θόρυβος που άκουγα, ήταν τα κλάματα της.

Created by Diana Chemeris

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΣΟΥΛΤΑΝΑΣ

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΣΟΥΛΤΑΝΑΣ

Πάει καιρός που βρίσκομαι εδώ, μέσα σε αυτό το παλάτι, ανάμεσα στους ψηλούς διακοσμημένος τρούλους, το χρυσό, τους πολύτιμους λίθους, και τα μεταξένια υφάσματα. Μέσα σε αυτό το επίσημο δωμάτιο, που προορίζεται για μένα, έχω τα δώμα μου, τα πολύχρωμα υφάσματα και τα γυαλιστερά διαμαντένια κοσμήματα. Κάθε μέρα ντύνομαι με διαφορετικό μετάξι, που πέφτει απαλό πάνω στο καλλίγραμμο κορμί μου, κάθε μέρα τα κοσμήματα που κοσμούν τα χέρια μου, τα πόδια μου, την κοιλιά μου και το στήθος μου αλλάζουν.

Ήμουν νέα όταν έφτασα εδώ. Δεκαπέντε χρονών και ακόμα παρθένα, με κόκκινα από την έξαψη μάγουλα και ατίθασο βλέμμα. Οι γονείς μου με έφεραν, μιλάγανε για μια καλύτερη ζωή. Ήμουν μία από τις εφτά κόρες τους, δεν μπορούσαν να μας συντηρήσουν όλες. Η ομορφιά φάνηκε από τα πρώτα βήματα μου στην ζωή, έτσι σφράγισε η μοίρα από νωρίς την απόφαση τους να με στείλουν στον σουλτάνο.

Μπήκα ένα κοριτσάκι, και έγινα γυναίκα. Οι άλλες γυναίκες του σουλτάνου σφράγισαν μια κρυφή συμφωνία να μην αποκαλύψουν τίποτε, μια συμφωνία που κρατάει καιρό, για όλες τις νεοφερμένες. Τότε, μικρή ακόμα, δεν έβλεπα την ειρωνεία της κατάστασης, τα θλιβερά τους μάτια, ούτε άκουγα τα βράδια το τραγούδι της απόγνωσης τους. Ήταν καλά κρυμμένο, το κοινό μυστικό που τώρα γνωρίζω και εγώ.

Μπήκα αμέσως για εκπαίδευση, μουσική, ποίηση, χορός, ιστορία. Εκπαιδεύτηκα να εκφράζω ευχάριστα συναισθήματα και να φέρομαι, κοινωνικά και σεξουαλικά. Τον σουλτάνο δεν τον είχα δει, άλλα ήξερα πως με ετοίμαζαν για αυτόν.

Την μέρα που με παρουσίασαν μπροστά του, έμεινα υπνωτισμένη κάτω από το επίμονο βλέμμα των μαύρων ματιών του, την μαυρισμένη χρυσαφένια σάρκα και το βασιλικό καλλίγραμμο ανάστημα του. Την θέση της αφέλειας ενός κοριτσιού πήρε η προσμονή να γίνω δική του, να τον ευχαριστήσω, να διώξω το κοριτσάκι και να τον αγαπήσω σαν γυναίκα.

Πάθος και φιλοδοξία ρίζωσαν μέσα μου. Ήθελα να τον κατακτήσω. Ήθελα να τον κάνω δικό μου. Ήθελα να γίνω η γυναίκα του, η μοναδική. Να ανέβω δίπλα στον θρόνο, να γίνω η βασίλισσα του. Με έβαλε σε ιδιωτικά διαμερίσματα, δίπλα στο παλάτι του, κοντά του. Μακριά από τις άλλες γυναίκες, ήταν καιρό χωρίς την συντροφιά τους και τις είχε ξεχασμένες, έτσι ήταν η σειρά μου να τον διεκδικήσω. Καμία δεν τον έκανε να νιώθει όπως εγώ, καμιά δεν ένιωσε το ζεστό του χάδι όπως εγώ. Ο σουλτάνος μου, ο βασιλιάς μου, ο Μαχαραγιάς μου.

Με έκανε διαφορετική γυναίκα. Έζησα τον έρωτα μαζί του, τον πόθο, την επιθυμία. Μου έμαθε τα μυστικά του σώματος και της ψυχής. Μόνο ο σουλτάνος μπορούσε να με κάνει να αισθανθώ έτσι, να μάθω πράγματα που δεν ήξερα καν πως υπάρχουν. Πράγματα που σπάνια αποκαλύπτονται στους κοινούς θνητούς, πράγματα που δεν είναι όλοι τυχεροί να ζήσουν. Μόνο ο βασιλιάς μου, μου πρόσφερε αυτό το πολύτιμο δώρο, της αληθινής αγάπης.

Το σφραγισμένο μυστικό που κρατούσαν οι σουλτάνες, με συνάντησε μια μέρα. Τα πάντα γκρεμίστηκαν. Με διαταγή του σουλτάνου, γύρισα πίσω στο χαρέμι. Οι σουλτάνες με κοιτούσαν με ειρωνεία, και είδα το ψέμα που φτιάχτηκε γύρω μου, να καταρρέει. Αυτός κατάφερε να με κατακτήσει, όχι εγώ. Και ο επίμονος κατακτητής αποφασίζει να συνεχίσει το ταξίδι του, να κατακτήσει άλλες ηπείρους, άλλες γυναίκες.

Έχουν περάσει χρόνια από τότε που γύρισα στο Δωμάτιο των Λουλουδιών, μαζί με τις άλλες τριακόσιες σουλτάνες. Έχουμε τα πάντα, άλλα όχι αυτόν. Οι σουλτάνες αλλάζουν, έρχονται καινούριες, όλο και πιο νέες, όλες με την σειρά τους, ζούνε την ίδια ιστορία με τον σεΐχη, και επιστρέφουν στο χαρέμι με ραγισμένη την καρδιά. Κάποιες μαζεύουν τα κομμάτια τους μόνες τους, άλλες βρίσκουν την κατάλληλη συντροφιά, την φίλη που θα ικανοποιεί τις ανάγκες τους.

Προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε η μία την άλλη, άλλα πάντα στα κρυφά. Όσες πιάνονται, τις εκτελούν.  Άλλος άντρας δεν μπορεί να απλώσει τα μάτια του πάνω μας, δεν επιτρέπετε να μας κοιτάζουν. Ανάμεσα σε τόσες γυναίκες μας λείπει η αντρική συντροφιά, το αντρικό χάδι, η αντρική ικανοποίηση. Παρά μόνο οι ευνούχοι βρίσκονται κοντά μας, όλοι μουγκοί, μας προσέχουν ανάμεσα στις σκιερές γωνίες του χαρεμιού. Ξέρουν πως αν δοκιμάσουν να κάνουν οτιδήποτε, θα τους κόψουν και τα χέρια.

Πάνω στα μαλακά μεταξένια σκεπάσματα, τρώγοντας σταφύλια και πίνοντας σερμπέτι. Καπνίζω έναν χρυσό ναργιλέ γεμάτο όπιο. Χάνω μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο την φρεσκάδα μου, την συνείδηση του χρόνου. Μέσα στο χρυσό κελί μου, μέσα στο σύννεφο οπίου, ξαναζώ τις ευτυχισμένες στιγμές μαζί του. Απελευθερώνω τις σεξουαλικές μου καταπιέσεις και ζώ φαντασιώσεις που είναι σφραγισμένες μέσα στο μυαλό μου. Χάνομαι στο παραμύθι με πρωταγωνιστή τον σουλτάνο μου, περιμένοντας να επιστρέψει σε μένα, άλλα γνωρίζω καλά, πως έγινα μια ακόμη παλλακίδα.

Created by Diana Chemeris

ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΠΑΛΚΟΝΙ

ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΠΑΛΚΟΝΙ

Μένω πολύ καιρό σε αυτό το διαμέρισμα, είναι ο προσωπικός μου χώρος, ο ιερός μου χώρος. Συνήθως μαζεύω τους φίλους μου για καμία μπύρα, να παρακολουθήσουμε κάποιον αγώνα ή απλά για να αράξουμε. Το διαμέρισμα μου έχει γίνει σημείο συνάντησης με τους κατεργάρηδες αδελφούς εν ζωή, όπως λέμε συνήθως μεταξύ μας.

Δεν θα έλεγα πως είμαι ιδιαίτερα ωραίος, το κελεπούρι που λένε. Αν και αδύνατος, δεν είμαι αρκετά γυμνασμένος. Ούτε το ύψος μου ανταποκρίνεται στα θέλω των περισσότερων γυναικών. Όλες οι γυναίκες που είχα στην ζωή μου δεν ξεπερνούσαν το 1, 65 σε ύψος.  Έχω συνηθισμένο πρόσωπο, μελαχρινά μαλλιά, μελαχρινά μάτια, δεν ξεχωρίζω από τους υπόλοιπους Έλληνες.

Όταν βρίσκομαι μόνος μου στο διαμέρισμα, σκοτώνω την ώρα με κάνα βιντεοπαιχνίδι ή βλέπω καμιά ταινία. Κάποιες φορές παρακολουθώ εκείνη.

Βρίσκομαι στον δεύτερο, το μπαλκόνι μου συναντάει το απέναντι διαμέρισμα, η απόσταση είναι σχετικά μικρή. Έτσι είναι εύκολο να βλέπω τους γείτονες, όταν τα παντζούρια και τα παράθυρά τους είναι ανοιχτά.

Εκείνη μένει στον πρώτο. Κάποιες φορές κάθομαι στο ψάθινο σκαμνάκι, έξω στο μικρό μπαλκόνι μου, πίνω καφέ, παριστάνω πως διαβάζω ή σκέφτομαι. Παρακολουθώ όμως πάντα εκείνη, όταν περνάει από το σαλόνι της, όταν κάθεται στον καναπέ της ή όταν βγαίνει στο μπαλκόνι της να τεντωθεί. Ίσως να με έχει καταλάβει, ίσως και να της αρέσει που την κοιτάω. Μένει μόνη της, αν και δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ, ξέρω τις ώρες που ξυπνάει, τις ώρες που φεύγει από το σπίτι, τις ώρες που ξεκουράζεται.

Δεν είμαι ο τύπος των αντρών που θα πρόσεχε, και δεν είμαι ο τύπος που θα της την πέσει. Ψηλή, με αναλογίες μοντέλου, πυκνά μαύρα μαλλιά με έξυπνο έντονο βλέμμα. Κάποιες φορές αυτό το βλέμμα με παρατηρεί, μετά με αποφεύγει. Νομίζω το χρώμα των ματιών της πρέπει να είναι καστανό ή μελί, από τέτοια απόσταση πού να καταλάβω. Πρέπει να έχει βραδινή δουλειά, σε κάποιο μπαρ ή κλαμπ που δεν έχω ανακαλύψει ακόμα. Κλείνει τα παντζούρια κάθε βράδυ στις δέκα, στο σπίτι δεν κουνιέται φύλλο μετά από εκείνη την ώρα, και ξαναφαίνεται κίνηση στις πέντε ή έξι η ώρα το πρωί. Φως βγαίνει μέσα από τις σχισμές των κλειστών παντζουριών, άλλες φορές τα ανοίγει και βγαίνει για ένα πρωινό τσιγάρο πριν πέσει για ύπνο.

Προσπαθώ να είμαι διακριτικός εκείνες τις ώρες, μην την τρομάξω, κρύβομαι πίσω από τις κουρτίνες αν τυχαίνει να είμαι ξύπνιος. Εκείνες τις ώρες έχω την απόλαυση να την βλέπω ήρεμη με σκεπτικό βλέμμα, στο πρόσωπο της να γυρνάει η ταινία της βραδιάς που μόλις πέρασε, απορροφημένο για να προσέξει το απέναντι μπαλκόνι.

Τα μεσημέρια ξυπνάει γύρω στις δύο με τρεις. Αρκετές φορές έχω την απόλαυση να την βλέπω να περιφέρεται στο διαμέρισμα της με την μικροσκοπική πιτζάμα της και τα ανακατεμένα μαλλιά. Δεν θα κρύψω πως με ερεθίζει να την βλέπω.

Δεν είμαι ματάκιας, ούτε κανένας περίεργος. Ποιος φυσιολογικός άντρας δεν θα έκανε το ίδιο, αν βρισκόταν στην θέση μου. Έχει γίνει κάτι σαν απαγορευμένη φαντασίωση, σαν αναγκαία απόλαυση, κρυφή καψούρα ίσως. Κρυμμένος ή φανερά, παρακολουθώ τις κινήσεις του σώματος της, τα μαλλιά της που χορεύουνε γύρω από τους ώμους της, και το έξυπνο βλέμμα χαμένο στα δικά του ενδιαφέροντα. Στην σκέψη πως το ξέρει και της αρέσει, διεγείρομαι.

Οι δραστηριότητες αυτές άλλαξαν πριν λίγο καιρό, μπορεί κάτι να συμβαίνει. Δεν ανοίγει τα παντζούρια τόσο συχνά πια, κάποιες φορές ακούω φωνές, φωνές σε ένα τηλέφωνο. Οι ώρες που βγαίνει από το σπίτι άλλαξαν, άλλες φορές μπορεί να μην γυρίσει και άλλες φορές το φως μπορεί να μείνει ανοιχτό όλη την νύχτα με τα παντζούρια κλειστά. Τις λίγες φορές που κατάφερα να την πετύχω, φαίνεται στεναχωρημένη, λυπημένη, προβληματισμένη.

Δεν έδωσα σημασία, απλώς ξενέρωσα μαζί της, θα ήθελα να συνέχιζε το κρυφό παιχνίδι που υιοθετήσαμε μεταξύ μας τόσο καιρό. Σαν να μου λέει πως χρειάζεται ένα διάλειμμα από την παράνομη σχέση μας, από την φαντασίωση που δημιουργήσαμε, από την ανεκπλήρωτη επιθυμία. Δεν σταμάτησα να την παρακολουθώ κρυφά, τις λίγες φορές που την συναντούσα έξω στο μπαλκόνι της, και την φαντάζομαι με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, το οποίο έλειπε.

Είχε κλειστά τα παντζούρια μία βδομάδα, δεν μπορούσα να ξέρω τι ακριβώς συνέβαινε, δεν μπορούσα ούτε καν να το φανταστώ. Ένα μεσημέρι, καθώς γυρνούσα σπίτι, είδα ένα ασθενοφόρο  στην γειτονιά, έξω από την πολυκατοικία της. Λίγο αργότερα έμαθα πως μια κοπέλα αυτοκτόνησε.

Τα παντζούρια της δεν ξανάνοιξαν και η κίνηση μέσα στο διαμέρισμα της σταμάτησε. Η κοπέλα στον πρώτο εξαφανίστηκε, ποτέ δεν έμαθα το όνομα της, πάρα έμεινε μόνο η εικόνα της από το απέναντι μπαλκόνι.

Created by Diana Chemeris

Η ΚΑΛΥΒΑ ΤΗΣ ΓΡΙΑΣ

Η ΚΑΛΥΒΑ ΤΗΣ ΓΡΙΑΣ

<<Η Κυρία Ξένια, αυτή καταράστηκε το χωριό.>> είπε στην εγγονή της η γριά Μάρω.

<<Τι εννοείς γιαγιά.>> ρώτησε η Σοφία, μια ενήλικη γυναίκα πια, άλλα ακόμα το κοριτσάκι της γιαγιάς, που πάντα αγαπούσε τις ιστορίες της.

<<Υπήρχε μια σκοτεινή περίοδος στο χωριό. Ήμουν νέα κοπέλα ακόμα, το θυμάμαι σαν χθες.>> άρχισε να διηγείται η γιαγιά. << Εκείνη την περίοδο όλες οι οικογένειες γνώρισαν από κοντά τον θάνατο, πολλά μέλη κάποιας οικογένειας πέθαιναν το ένα μετά το άλλο. Ήταν απρόβλεπτο και ανεξήγητο. Πέθανε ο μεγάλος μου αδελφός ξέρεις, και η νεογέννητη αδελφή μου.>>

Στην μνήμη της έφερε το χωριό, το παλιό χωριό της, πριν φύγουν οι περισσότεροι νέοι προς την πρωτεύουσα. Ένα χωριό που ζούσε έντονα μέχρι που ο θάνατος το πλαισίωσε σαν κάποιο σκοτεινό σύννεφο. Γέροι , νέοι, όλοι γνωριζόντουσαν μεταξύ τους, τα καλά και τα κακά. Δεν περνούσε μέρα χωρίς να μάθουν για τους τσακωμούς της οικογένειας του φούρναρη, τις απιστίες του σιδερά, τις δραστηριότητες του δραστήριου γαλατά. Όλους τους έπιασε ο τρόμος, όταν άρχισαν να πεθαίνει ένας ένας οι κάτοικοι του χωριού. Όλοι οι θάνατοι διέφεραν, άλλα όλο το χωριό είχε αποκτήσει από έναν μέχρι πέντε νεκρούς συγγενείς.

Ακόμα και τώρα, η γιαγιά Μάρω θυμάται το σπιτάκι που βρισκόταν στην άκρη του χωριού. Τότε όταν η γιαγιά Μάρω ήταν νέα ακόμα, ζούσε μέσα εκείνη, η Κυρία Ξένια. Κλειδωμένη μέσα στο μικρό σκοτεινό σπιτάκι της, ήσυχη πάντα, δεν προκαλούσε κανέναν. Χήρεψε νέα και δεν έκανε ποτέ παιδιά. Απέφευγε την επαφή με τον κόσμο, ήταν ένα από τα αγαπημένα θέματα των γυναικών του χωριού. Άλλες δικαιολογούσαν την αποχή της στον θρήνο της, τον οποίον λέγανε, ποτέ δεν ξεπέρασε. Άλλες μίλησαν για τρέλα, άλλα δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν. Άλλες γυναίκες μίλησαν για φοβία προς τους ανθρώπους, φόβος μην κολλήσει την κακή τύχη των χωρικών και πεθάνει, μην συναντήσει ξανά τον άντρα της, που φοβόταν τόσο πολύ.

Όσες ήταν αρκετά γριές, θυμούνταν τον έγγαμο βίο της Κυρίας Ξένιας. Παντρεμένη από μικρή, πριν κλείσει τα δεκαέξι ακόμα., την έδωσαν οι γονείς της σε έναν βάρβαρο άντρα. Είχε περιουσία, κάποια χωράφια της περιοχής, και έτσι ήταν ένα καλό πάντρεμα για την τότε εποχή. Μα ο άντρας είχε αδυναμίες, το ποτό. Όταν μεθούσε κάποια βράδια, γυρνούσε σπίτι και ξυλοκοπούσε την κακομοίρα μικρή Ξένια. Οι φωνές της, τα κλάματα της και τα παρακάλια της ακουγόντουσαν τα βράδια στο χωριό, μα κανένας δεν αντιδρούσε.

Μία μέρα, ο άντρας της μικρής Ξένιας, έπαθε ένα παράξενο ατύχημα. Τον βρήκανε νεκρό, αφού δεν γύρισε το βράδυ στο χωριό από το χωράφι του, μέσα στον κύκλο ενός νεκρού και άγονου σημείου του χωραφιού. Το δρεπάνι του καρφωμένο στην μέση της νεκρής γης, το πρόσωπο του παραμορφωμένο από τον τρόμο. Ανακοπή καρδιάς λέγανε πως ήταν η αιτία, ανεξήγητος βέβαια ο λόγος που βρισκόταν σε αυτό το κομμάτι του χωραφιού του, που δεν πήγαινε ποτέ.

<<Πολλοί απέδωσαν το γεγονός ότι ήταν μεθύστακας.>> είπε η γιαγιά Μάρω στην εγγονή της. <<Άλλοι λέγανε πως του άξιζε, πως ο Θεός τον τιμώρησε για τον τρόπο που φερόταν στην νέα κοπέλα.>>

<<Εσύ τι πιστεύεις.>> ρώτησε η Σοφία την γιαγιά της.

<<Εγώ συμφωνούσα στις ιστορίες που μου λέγανε, δεν μπορούσα να ξέρω, δεν είχα γεννηθεί τότε.  Τα συμπεράσματα τους διαψεύστηκαν την μέρα που την ανακάλυψαν νεκρή στην καλύβα της.>>

Ένα πρωί, που είχε καιρό να εμφανιστεί η Κυρά Ξένια στο χωριό, απλώθηκε ομίχλη πάνω από την καλύβα της. Ο γιατρός το πρόσεξε, και αν και δεν ήταν δεισιδαίμονας, αποφάσισε να μάθει για την υγεία της γριάς μοναχικής γυναίκας, αφού ο θάνατος ερχόταν σε τούτο το χωριό με οποιοδήποτε τρόπο. Όταν πλησίασε το καλύβι ένιωσε ρίγος, έτσι έλεγε στους συγχωριανούς του τουλάχιστον. Χτυπούσε την πόρτα και φώναζε, δεν πήρε καμία απάντηση.

Κατάφερε να πείσει τους χωρικούς να ενοχλήσουν την ήσυχη ζωή της γριάς. Μαζεύτηκαν έξω από το σφραγισμένο καλύβι της και φώναζαν ή χτυπούσαν την πόρτα, νεκρική σιγή ήταν η απάντηση που πήρανε. Έστειλαν τα μικρά παιδιά μήπως την βρούνε σε κάποιο χωράφι, πουθενά δεν φάνηκε η γριά Ξένια. Αποφάσισαν να σπάσουν την πόρτα.

Σκοτάδι έλουζε το εσωτερικό του καλυβιού, η αποπνικτική ατμόσφαιρα έπνιξε τα πνευμόνια τους. Ο μόνος αέρας μέσα στην καλύβα ήταν η μυρωδιά από σκουπίδια και σαπίλα, η νεκρή σάρκα της ήταν ξαπλωμένη πάνω στο κρεβάτι της. Οι χωρικοί έβγαλαν τα καπέλα τους σε ένδειξη σεβασμού προς την νεκρή γηραιά γυναίκα.

Τα συμπεράσματα συνεχίστηκαν στο χωριό, πως πέθανε από στεναχώρια και μοναξιά, πως ήταν αρκετά γριά και έφτασε η ώρα της. Άλλοι λέγανε πως την πρόλαβε η ατυχία των νεκρών συγχωριανών τους. Μόλις την έθαψαν, μπήκαν να καθαρίσουν την καλύβα της και ανακάλυψαν τι πραγματικά συνέβαινε.

Αποκόμματα από χέρια ποντικών, φτερά από κοράκια, βολβοί ματιών από γάτες και σκύλους, φτερά νυχτερίδας ήταν όλα ταξινομημένα μέσα σε διάφορα βαζάκια πάνω στο ράφι της. Δέρμα ζώων, καμένα και σαπισμένα μέσα σε ένα μπαούλο. Χαρτιά από αρχεία, ονόματα όλων των χωρικών, οι νεκροί σβησμένοι με μία επιτακτική γραμμή. Τελευταίο και πιο σοβαρό, ένας χάρτης της περιοχής και των χωραφιών, με διάφορα σημάδια σημειωμένα πάνω στον χάρτη.

Οι χωρικοί πονηρεύτηκαν, αποφάσισαν να κοιτάξουν τα σημεία. Βρήκαν μαύρες μικρές κούκλες με μαύρα μαλλιά γεμάτες καρφίτσες θαμμένα μέσα στο χώμα των χωραφιών σε βάθος σχεδόν δύο μέτρα. Κορακίσια φτερά περασμένα σε μάτια ζώων σαν σουβλάκια. Νύχια από άγνωστα αρπακτικά, σφηνωμένα ανάμεσα στα ξύλα και τα  τούβλα στις καλύβες που ήταν στιγματισμένες πάνω στον χάρτη, οι οικίες που έπασχαν από τους περισσότερους θανάτους.

Αμέσως την ξέθαψαν, την έκαψαν μέσα στην καλύβα της, μαζί με όλα τα υπάρχοντα της και τα μαγικά της.

<<Καταράστηκε τον άντρα της, και μετά καταράστηκε όλο το χωριό που δεν την προστάτεψε, όπως και τους ίδιους της τους γονείς που πέθαναν σχεδόν αμέσως μετά τον θάνατο του άντρα της, οι πρώτοι θάνατοι.>>

Created by Diana Chemeris

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΑΛΑΜΗ

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΑΛΑΜΗ

Στο σκοτεινό δωμάτιο, εκεί που συναντήθηκαν οι ψυχές μας. Εγώ και αυτός, μόνοι μας. Εκεί που τα σώματα μας μιλούσαν. Εκεί που κρατούσαμε τον έρωτα κρυφό. Εκεί που το σκοτάδι κάλυπτε το χρώμα του δέρματος μας, άλλα αποκάλυπτε τις πιο σκοτεινές σκέψεις μας. Εκεί που μοιραστήκαμε ώρες, ο ένας μέσα στον άλλον.

<<Ξέρεις.>> είπε μια μέρα, κοιτούσε την παλάμη του χεριού του συλλογισμένος.

<<Τι.>> τον προέτρεψα να συνεχίσει, ακόμα μεθυσμένη από το γλυκό του άρωμα.

<<Μου διάβασε μια μυστήρια γυναίκα την παλάμη.>>

<<Μυστήρια, μου αρέσει.>> γέλασα παιχνιδιάρικα, έπιασα απαλά την παλάμη του και την κοίταξα.

<<Ξέρεις τι μου είπε.>> συνέχισε να την κοιτάει μαζί μου.

<<Τι..>> τον κοίταξα απορημένη στα γαλανά του μάτια.

<<Πως η γραμμή της ζωής μου σταματάει.>> πέρασε τον δείκτη του χεριού του πάνω στην γραμμή της ζωής του, τον σταμάτησε στην μέση της παλάμης. <<Να εκεί, υπάρχει ένα κενό.>> έδειξε.

<<Ναι.>> αποκρίθηκα κατσούφικα.

<<Για λίγο.>> χαμογέλασε, <<Μετά συνεχίζει.>> ο δείκτης συνέχισε την πορεία της γραμμής που επανεμφανίστηκε αργότερα.

<<Τι σημαίνει αυτό.>> ρώτησα με ανήσυχο βλέμμα.

<<Δεν ξέρω, πολλά μπορεί να σημαίνει.>> με κοίταξε τρυφερά. <<Μπορεί να πέσω σε κώμα.>> γέλασε πειράζοντας με, κατσούφιασα περισσότερο. <<Μην ανησυχείς, θα επιστρέψω.>> απομάκρυνε τα μαλλιά μου από το πρόσωπο μου με τις δύο παλάμες του, που έπεσαν μπροστά μου για να κρύψουν τον φόβο και την στεναχώρια μου.

Πέρασαν χρόνια, χαθήκαμε, το μυστικό ξεχάστηκε. Όσο καιρός και να πέρασε, αυτός έμεινε για πάντα μέσα στο μυαλό μου σαν γλυκιά ανάμνηση, ένας γλυκός άνθρωπος. Ο καθένας πήρε τον δρόμο του, έναν διαφορετικό δρόμο. Αραιά και πού συναντιόμασταν τυχαία, και πάντα τα μάτια μας ηλεκτρίζονταν με την ανάμνηση αυτών των ωρών που περάσαμε μαζί, στο σκοτεινό δωμάτιο, οι συζητήσεις μας και η έλξη που κανένας μας δεν ξέχασε.

Έφτασε μια μέρα, μια τραγική μέρα, που συνάντησε την προφητεία της μυστηριώδη γυναίκας. Έφτασε στο όριο, στην μέση της γραμμής στην παλάμη του. Τον έστειλε σε κώμα ένα ατύχημα, έκλεισε τα μάτια του μέσα στην σιωπή. Δεν έφυγε από το μυαλό μου η αποκάλυψη εκείνης της μακρινής βραδιάς. Η πιθανότητα που έφτασε στα αυτιά μου και θάφτηκε στο υποσυνείδητο μου, ξεπήδησε και άρχισε να προσεύχεται και να φωνάζει την φράση που είπε << Μην ανησυχείς, θα επιστρέψω.>> Κρατιόμουν πάνω στις ελπιδοφόρες λεξούλες, την διαβεβαίωση που έδιναν, πως θα ζήσει.

Έφτασε η τελευταία μέρα, πάλι ξαφνικά σαν την προηγούμενη, οι ελπίδες και η δεύτερη πρόβλεψη διαψεύστηκαν. Οι ελπίδες που τον κρατούσαν ζωντανό, και η πρόβλεψη της ανάστασης του, που μου έδινε πίστη. Δεν συνέχισε η γραμμή της ζωής του, δεν επέστρεψε όπως είχε πει, άλλα χάθηκε στο κενό, ανάμεσα στις δύο γραμμές. Μεταξύ ζωής και θανάτου, τον πήρε ο θάνατος. Έμεινε μόνο εκείνη η νύχτα που με στοίχειωσε και βλαστημάω την μυστήρια γυναίκα που του διάβασε το χέρι.

Created by Diana Chemeris