ΞΕΦΥΓΑ

ΞΕΦΥΓΑ

Ξέφυγα λιγάκι. Και τι έγινε κυρά μου, δεν με νοιάζει που δεν συμφωνείτε κύριε. Κρίνεις και απαντάς συνεχώς, κανέναν δεν ρωτάς. Σχολιάζεις μονάχα, ένα συνεχές κουτσομπολιό σαν μουρμουρητό. Μου θυμίζεις κάποιον που βαρέθηκα. Χρόνια βλέπω την ίδια ιστορία. Σκασίλα μου μεγάλη. Εγώ θέλω να το κάνω. Και θα το κάνω. Το έκανα μάλλον.

Πως ζωντανεύω τις αισθήσεις μου; Δεν κάθονται νεκρές. Πάθος και τόλμη, έτσι λέγεται το καινούριο μου σενάριο. Το γράφω από παλιά και θυμάμαι μερικά, έτσι καταγράφω στα ανοιχτά να έχεις μια ιδέα

Μεγάλα λόγια, ανύπαρκτες υποσχέσεις και πράξεις που δεν μιλούν ποτέ. Εκεί κόλλησες με κόπο. Ζεις στο χυδαίο κουτσομπολιό, στις λάθος τις προθέσεις και μια απατηλή φαντασία που δεν εξυπηρέτησε ποτέ κανέναν. Ψάχνεις συνηγόρους στα μάταια παιχνίδια. Εσύ δεν κάνεις λάθη, έτσι φτωχά μας έπεισες. Παρατηρείς μερικά ψεγάδια, απαριθμείς τα πολύχρωμα και φωτεινά λαθάκια μου. Γίνεσαι κριτής μου. Αν αντεπιτεθώ και εγώ, τι κέρδισα αλήθεια;

Ξέφυγα λιγάκι, μου άρεσε, το παραδέχομαι. Και το ξανακάνω, πετάω. Το απολαμβάνω, το ακαθόριστο, το ξένο, το μοιραίο. Καταρρίπτω ενοχές, βουτάω και παραμιλάω.

Ψάχνω να βγω νικητής από εδώ μέσα. Δυσανασχετείς που το πήρα απόφαση. Συνεχίζεις να κοιτάς ψυχρά, δεν σου κάνω. Ωμά με λες πουτάνα, τρελή και άσχετη. Χρόνια σε ακούω ενώ τολμώ. Πρώτιστος δεν σε θυμάμαι όταν μιλάς, ένας άγνωστος ενός πεσμένου κόσμου. Ύστερα σταμάτα να μιλάς, δεν βλέπεις ξεφτιλίζεσαι. Σε εσένα μιλάω. Ξέρεις καλά ποιος είσαι. Δεν θα δυστυχήσω από δική μου επιλογή, ούτε θα ακολουθήσω τις δικές σου προδιαγραφές. Κομμένα αυτά.  Κομμάτια θα γίνω για πάρτη μου. Βλέπεις που καταντήσαμε. Πισωμαχαιρώματα στις μεγαλύτερες γιορτές.

Δεν θυμάμαι τι έλεγες. Μπορούσα τότε, μπορώ και τώρα.

Δεν ακούω ανθρωπάκια που πονάνε. Πονάς, δεν καταλαβαίνεις, πνίγεσαι στο μίσος, τα σωθικά σου σφάζονται. Το βλέπω σε κάθε σου εικόνα, πόνος στην ψυχή. Σε έφτασαν στην φυλακή. Σε έθρεψαν, τα μην και τα δεν, σκότωσες τα πάντα, άκουσες τους άλλους. Τους δήθεν τους μεγάλους. Μην τολμάς, θα πληγωθείς. Μην νοιαστείς, θα μαλακώσεις. Μην πηδάς, θα πεθάνεις.  Ώσπου ψόφησες και εσύ και οι όμοιοι σου.

Κανείς δεν πέθανε από τόλμη, μπορεί να έχασε λιγάκι άλλα κέρδισε παραπάνω. Ο τολμών νικά. Ξανά, τολμάω, φεύγω, τρέχω. Το τέρας είναι πάντα συντροφιά, φίλος με εξωθεί εκεί που δεν θα πήγαινα ποτέ, σε μια παράνοια που πλέον αποζητάω. Με κάνει να επιζώ. Σε έχασα και εσένα, μόνο ο εαυτός μου με κοιτά και φωνάζει τόλμα, έλα μην φοβάσαι. Και τι έγινε ρε φίλε. Έτσι την περνάμε, χανόμαστε, βρισκόμαστε, τολμάμε.

Και τρέχω, και φωνάζω, και τολμώ. Το παραδέχομαι, έπραξα για το καλό μου. Ούρλιαξα με την ψυχή μου. Αγάπησα. Αμάρτησα, πείνασα και ενέδωσα ξανά.

Δεν ντρέπομαι, μονάχα ξέφυγα λιγάκι. Έτρεξα μακριά από αυτό που ένιωσες. Σε άλλη ζωή το ίδιο θα έκανα ξανά. Ζήλεψες. Που ήπια, που χόρεψα, που μάτωσα και φώναξα. Που έσπασα γυαλιά και πόρτες. Εμείς φτάσαμε εκεί. Ακούς; Ξεζουμίσαμε τα θέλω μας.

Εσύ; Πες μου πως είναι ο κόσμος σου, γκρίζος ή μουντός. Για θυμήσου, το παλιό δάκρυ που βιαστικά ξέβαψες, που συναισθήματα έδιωξες και ντράπηκες για αυτά. Σε κρίνανε σκληρά και  τους πίστεψες αισχρά. Βλέπεις που έφτασες, δεν τόλμησες, δεν ένιωσες, ούτε καν το έζησες. Ξέχασες.

Δεν είσαι αφέντης πουθενά. Φοβάσαι, δεν τολμάς. Θα σε δουν και την έβαψες, πολύ δύσκολα αντέδρασες, γρήγορα δεν έτρεξες. Σε κρίνουν, σε απομακρύνουν, σε καθοδηγούν μουλωχτά στην μοναξιά ενός χειρότερου εφιάλτη. Είσαι πουθενά. Καλά, δεν έφυγες ακόμα; Δεν τους κατάλαβες ρε πτώμα; Σε έθαψαν για χάρη τους. Το δέχτηκες.

Στέρεψες, μόνος σου αποφάσισες να πεθάνεις.

Εγώ ξέφυγα, με εκείνους που θέλουν να ξεφύγουν, εσένα δεν σε είδα εκεί τριγύρω. Δεν απολογούμαι, στα μούτρα σου εξομολογούμαι. Έτσι είμαι εγώ. Ήρθα στον κόσμο να ξεφύγω, να χαθώ στα όνειρα που έπλασα, μόνη να πνιγώ και να χορέψω στην φωτιά. Δικά μου λάθη, ζω τα μεγαλύτερα μου πάθη.

Έτσι ξέφυγα εγώ.

Created by Diana Chemeris