ΑΝΑΨΥΧΗ

ΑΝΑΨΥΧΗ

Είχα χάσει την ψυχή μου. Δεν το φώναζα, το έκρυβα, δεν σε αφορούσε τότε. Μάλλον έχασες και την δική σου, δεν το μοίρασες ποτέ, δεν σου άρεσε να το ακούς. Δεν νοιαστήκαμε, αυτή είναι μια κρυφή αλήθεια. Όλοι σιγά σιγά μπερδεύονται, χάνεται το νόημα, αλλάζει και δεν ζει. Χανόμαστε φίλε μου. Δεν ενδιαφερθήκαμε, δεν καταλάβαμε πως χάνεται μια ψυχή. Που πάει, γιατί πάει και πως είναι αυτή.

Λείπω σε ταξίδι αναψυχής. Κυνηγάω δέσμες του φωτός που μου θυμίζουν κάτι, τον ήλιο που προήλθα οπού θυμίζει αγάπη. Ψάχνω κάτι. Εμένα. Εσένα. Τόσα πράγματα με λίγη ομορφιά. Πολύ μακριά, στην άλλη άκρη, πρόσωπα που δεν θυμίζουν τα παλιά, μέρη που με κάνουν να ξεχνώ την τρέλα. Βοηθούν να μάθω την εικόνα μου βαθιά, όσο ποτέ δεν είδα. Ζώ, σε ένα νησί τόσο μακρινό, όπου ποτέ δεν θα γυρίσω πίσω. Ίσως δεν έπραξα σωστά, δεν ήξερα καλά. Αυτά που λέγαν άλλοι, δεν τα έπαιρνα στα σοβαρά.

Τώρα κάνω ταξίδι αναψυχής. Δεν υπάρχει άλλος λόγος. Εξομολογούμαι. Ναι είμαι μονή, όσο και αν φαίνεται παράξενο. Ψάχνω την ψυχή μου, αλήθεια την είχα χάσει. Δεν με πιστεύεις, θα σου εξηγήσω. Όταν χαραμίζεις ώρες για ένα γιατί, απότομα ξεχνάς το γέλιο, δάκρυα καταλήγει η ζωή. Όλα αλλάζουν, ξέρεις. Χάνεις την ψυχή χωρίς να το αντιληφθείς, και μετά από καιρό ενώ κρύβεται, ψάχνεις να την βρεις στα μονοπάτια. Η ψυχή είναι ευαίσθητη, τρέχει στα σκοτάδια γιατί νομίζει πως έχει ασφάλεια. Δεν την διαπερνά τίποτα εκεί, άλλα επίσης τίποτε δεν την οδηγεί. Δύσκολο να την βρεις, ώσπου να ανάψεις ένα κερί της.

Λίγοι αναγνωρίζουν μια χαμένη ψυχή, ταραγμένη από τις μαλακίες. Κάποτε νομίζαμε είμασταν άνθρωποι, άτρωτοι μπροστά στην ζωή. Δεν είναι έτσι άνθρωπε, και εσύ με αισθήματα ζεις, ακούς; Τα ξέχασες με όρκο την διαγραφή. Έκανες ότι θεωρείτο αποδεχτό, άλλα ποτέ δεν είναι αρκετό, ούτε καν καλό. Η ψυχή πονά και σιγά σιγά ξεψυχά, δεν της αρέσει πια αυτό. Δεν το λέει, ώσπου βρεις τα πρώτα κομμάτια της, έτσι μαζεύεις τα απομεινάρια της. Συνεχίζει και πέφτει, δεν ξέρεις τι να κάνεις, πως να την κρατήσεις, πως να την φροντίσεις.

Κάποτε της μίλησα, το πρόσωπο της αντίκρισα. Έκλαψε, γέλασε και κραύγασε. Τώρα πια καταλαβαίνω αυτά που μου διηγήθηκε. Ευτυχισμένη θέλω να είμαι εγώ, άμα θες και εσύ θα σε δεχτώ. Μην ενοχλείς την ψυχή μου όμως, δεν θα σου κάνει άλλες χάρες, δεν θα ακούσει άλλες μάζες. Δυο αντιμέτωπες φούσκες είμαστε, έτοιμες να σπάσουμε. Δίπλα στην ψυχή μου θα βρεθείς μονάχα για λίγο, ίσως την βρεις και εσύ. Μετά θα φύγεις. Άσε την ήσυχη. Να ζήσει, όπως ζει διαφορετικά και η δική σου. Μακριά σου.  Δεν μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένο, όπως δεν μπορείς εσύ εμένα. Μπορούμε να δοκιμάσουμε, να δούμε αν ταιριάξουμε. Άλλα πες μου την αλήθεια. Πιστεύεις ακόμα στα παραμύθια; Πως δυο ψυχές συναντιόνται. Πως; Ταιριάζουν, πως αγαπιούνται.

Κάθομαι καιρό στο νησί. Ψάχνω μια νεράιδα, κάποτε ήρθε με φίλησε και πέταξε. Απότομα την ξέχασα. Και η ψυχή παρακολουθεί, με σιγανό παράπονο γιατί. Σίγουρα έζησα πολλά, και καλά και κακά. Και ας μην το πιστεύεις. Τι να πιστέψεις άλλωστε. Ζούμε νομίζεις να πιστεύουμε ο ένας τον άλλον; Λες ότι θες, λέξεις που δεν πιστεύεις. Απλά τα άκουσες αλλού, μια επαναλαβόμενη συνεχής μαλακία. Σταμάτα την και σκέψου. Αυτά που λες, πρέπει να ξέρεις, δεν ακουμπάνε κανέναν πια. Λέξεις καθορίζουν την ψυχή σου, πράξεις την ζωή σου, και εσύ την πίστη σου.

Πιστεύω σε άλλα πράγματα, δεν θα σου αποκαλύψω πολλά. Δεν χρειάζεται, θα με πεις τρελή. Όπως πάντα άλλωστε. Άλλα έτσι είναι, κάνω αναψυχή δεν είπαμε. Την έχω  καταβρεί. Κάνω για πάρτη μου. Χαμογελάω, ίσως να γελάω. Δεν κατάλαβες τίποτα; Κρίμα. Το ξέρω πολύ καλά. Επίτηδες το έκανα, δεν χρειάζεται να μάθεις. Δεν σε αφορά.

Σε εμένα οφείλει η ψυχή μου να ζήσει, να εξερευνήσει, να κολυμπήσει. Σε εμένα οφείλω την ζωή να ξεζουμίσω. Κενά όνειρα, γίναν εφιάλτες, έτσι είναι τα πράγματα. Καιρός να αλλάξουν. Ζω μια απλή καθημερινότητα σε μια ανωτερότητα της καλύτερης ζωής. Είναι σαν απλότητα. Αυτή είναι η πραγματικότητα, δεν το υποψιάζεσαι; Φτιάχνω ξανά την ψυχή, λίγοι να χωράνε, γιατί της το χρωστάω. Δεν θέλω άλλα. Όπως είπα δεν ήμουν καλά. Ξέρω πλέον την ζωή μου, περνώ καλά. Δεν σε παραμυθιάζω, μονάχα λίγα παραμύθια αναφέρω, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.

Created by Diana Chemeris

ΟΜΟΡΦΙΑ

ΟΜΟΡΦΙΑ

Η ομορφιά πηγάζει από μέσα, έτσι ξέρουν οι μισοί. Από μέσα προς τα έξω, λένε συνεχώς οι ειδικοί. Την πραγματική ομορφιά ψάχνω, την θαυμάζω όπως με μυεί, σε βάθος χρόνου εκείνη αλλάζει,  πάντα με διασκεδάζει όπου βρεθεί. Μαγευτικά παρατηρώ, άλλα ταυτόχρονα φθονώ. Την έχω και το ξέρω, παρότι πάντα λείπει και δεν φτάνει. Δεν ξέρω, πως διαχειρίζεσαι τα καπρίτσια ενός θεού. Η ομορφιά είναι ευλογία, όπως κατάρα αληθινή. Οι πιο γενναίοι μαρτυρούν, νικούν εκείνους που την βλαστημούν.

Αληθινός σκοπός της ομορφιάς, εύκολα συγχωρά. Λάθη δεν κοιτά, διότι δεν υπάρχει. Η κάθε ατέλεια, φαντάζει πάλι τέλεια. Η ομορφιά δεν κρίνει, μονάχα την ψυχή σου δίνει, ώστε να αντλείς και εσύ, εκείνα που ποθείς. Στην ομορφιά δεν βρίσκεις ασχήμια, διότι δεν την γνωρίζει. Είναι μονάχα μια ιδέα.

Η ομορφιά τρομάζει. Ίσως είναι εχθρός μιας ζωής με επιτεύγματα, διότι εκείνος την κυνηγά να της πάρει τα πάντα πίσω. Δεδομένα πλέον θεωρεί, πως εύκολα δανείζεται.

Την πουλούν, στα δεσμά μερικών χαρτιών, μιας άνεσης, λαχτάρας να αποκτήσουν  και άλλα. Αγοράζουν ομορφιά εκεί που δεν την έχουνε, έτσι πιστεύουν, θεωρούν πως εύκολα πετιέται. Ασχήμια. Σε άλλους είναι είσοδος σε τόπο επιθυμητό, άλλους τους διώχνει. Συνήθως οι όμορφοι, περνούν. Αν όχι, μείνε εκεί, ο θεός σε τιμωρεί, σε έκανε άσχημο, έτσι σε τιμωρούμε και εμείς, βρες τρόπο να ομορφύνεις. Την σκεπάζουν τα προϊόντα, όνειρα με κέντρο την απάτη. Δημιουργοί μιας τέλειας εικόνας, που υπάρχει μονάχα στα παραμύθια. Για να φανώ λίγο όμορφη. Τέλειο ψέμα. Την κρύβω, μην την βλάψει, το μάτι το κακό. Προσποιούμαι πως την αξίζω, άλλα γνωρίζω θα χαθεί.

Είναι ευχή, είναι κατάρα. Βάρβαροι την λαχταρούν, χοροί και όργια τιμούν την ύπαρξη της. Ονειρεύεται, μεγαλουργεί. Είναι ταλέντο που λαχταρά να δει. Διαφορετική σε κάθε τόπο. Λευκή, μαύρη, ερυθρή. Εκμεταλλεύσου την, αλλάζει πάροδο και τρόπο, λεπτή, στρουμπουλή, χρωματιστή. Αποθανατισμένη σε μια εικόνα, κάποιο γλυπτό ή μια γραμμή. Θυμάμαι τόσα χρόνια, ακόμα να φθαρεί. Εκείνο που τώρα ξέρουν όλοι, είναι η ομορφιά που κυριαρχεί.

Τέρατα. Πλέον πραγματικοί θαυμαστές σπανίζουν, λίγοι την χαίρονται, πολλοί την βλάπτουν. Την προσβάλουν. Αγροίκοι θέλουν να την έχουν, της την πέφτουν δίχως δισταγμό. Εύκολα μάθαν να την χαρίζουν, έτσι απλά ξεπουλιέται, παίρνει αυτό που θαρρεί. Δεν θέλουν να την βλέπουν, δεν θέλουν να την κατέχουν, ούτε καν να την δώσουν. Άμορφοι. Πραγματικοί αγροίκοι, την τρώνε, την ξεσκίζουν, φτύνουν τα κόκκαλα της ασχήμιας. Την εξαφανίζουν, θέλουν όλοι να γίνουν ασχημότεροι. Την ατιμάζουν. Δεν την θέλουν, ώσπου απομείνουν ευχαριστημένοι και ο κόσμος τρομερότερος.

Πουλημένη ομορφιά, απαρτιζόμαστε από άσχημες ψυχές, καταστρέφουν ότι πιο αγνό μόλις αυτό γεννηθεί.

Έτσι δεν απομένει τίποτα άλλο, κάποτε εκείνη θα φθαρεί, παραμένει μια ανάμνηση που πλέον δεν ξεχνά. Πολλοί την κρύβουνε, μην την βρουν και ντραπούν. Την κρύβω και εγώ.  Δεν είμαι όμορφη, καθόλου. Μονάχα επιφανειακά, και αυτό κάποιες φορές, φτάνει ο χρόνος να περνά, εξάλλου εκείνη πάντα βρίσκει τρόπο να γυρνά. Σε σαγηνεύει, σε μαγεύει. Και πάντα ξέρεις, πως εκεί υπάρχει κίνδυνος.

Άστή να λάμψει. Μην τη  κρύβεις, μην την υποτιμάς, ίσως εμφανιστεί. Ίσως την κερδίσεις. Άλλα μην την αγοράζεις, πιστεύοντας πως δεν την έχεις ήδη βρει εσύ.

Created by Diana Chemeris