Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα θάνατος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα θάνατος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΑΛΑΜΗ


ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΑΛΑΜΗ

Στο σκοτεινό δωμάτιο, εκεί που συναντήθηκαν οι ψυχές μας. Εγώ και αυτός, μόνοι μας. Εκεί που τα σώματα μας μιλούσαν. Εκεί που κρατούσαμε τον έρωτα κρυφό. Εκεί που το σκοτάδι κάλυπτε το χρώμα του δέρματος μας, άλλα αποκάλυπτε τις πιο σκοτεινές σκέψεις μας. Εκεί που μοιραστήκαμε ώρες, ο ένας μέσα στον άλλον.

<<Ξέρεις.>> είπε μια μέρα, κοιτούσε την παλάμη του χεριού του συλλογισμένος.

<<Τι.>> τον προέτρεψα να συνεχίσει, ακόμα μεθυσμένη από το γλυκό του άρωμα.

<<Μου διάβασε μια μυστήρια γυναίκα την παλάμη.>>

<<Μυστήρια, μου αρέσει.>> γέλασα παιχνιδιάρικα, έπιασα απαλά την παλάμη του και την κοίταξα.

<<Ξέρεις τι μου είπε.>> συνέχισε να την κοιτάει μαζί μου.

<<Τι..>> τον κοίταξα απορημένη στα γαλανά του μάτια.

<<Πως η γραμμή της ζωής μου σταματάει.>> πέρασε τον δείκτη του χεριού του πάνω στην γραμμή της ζωής του, τον σταμάτησε στην μέση της παλάμης. <<Να εκεί, υπάρχει ένα κενό.>> έδειξε.

<<Ναι.>> αποκρίθηκα κατσούφικα.

<<Για λίγο.>> χαμογέλασε, <<Μετά συνεχίζει.>> ο δείκτης συνέχισε την πορεία της γραμμής που επανεμφανίστηκε αργότερα.

<<Τι σημαίνει αυτό.>> ρώτησα με ανήσυχο βλέμμα.

<<Δεν ξέρω, πολλά μπορεί να σημαίνει.>> με κοίταξε τρυφερά. <<Μπορεί να πέσω σε κώμα.>> γέλασε πειράζοντας με, κατσούφιασα περισσότερο. <<Μην ανησυχείς, θα επιστρέψω.>> απομάκρυνε τα μαλλιά μου από το πρόσωπο μου με τις δύο παλάμες του, που έπεσαν μπροστά μου για να κρύψουν τον φόβο και την στεναχώρια μου.

Πέρασαν χρόνια, χαθήκαμε, το μυστικό ξεχάστηκε. Όσο καιρός και να πέρασε, αυτός έμεινε για πάντα μέσα στο μυαλό μου σαν γλυκιά ανάμνηση, ένας γλυκός άνθρωπος. Ο καθένας πήρε τον δρόμο του, έναν διαφορετικό δρόμο. Αραιά και πού συναντιόμασταν τυχαία, και πάντα τα μάτια μας ηλεκτρίζονταν με την ανάμνηση αυτών των ωρών που περάσαμε μαζί, στο σκοτεινό δωμάτιο, οι συζητήσεις μας και η έλξη που κανένας μας δεν ξέχασε.

Έφτασε μια μέρα, μια τραγική μέρα, που συνάντησε την προφητεία της μυστηριώδη γυναίκας. Έφτασε στο όριο, στην μέση της γραμμής στην παλάμη του. Τον έστειλε σε κώμα ένα ατύχημα, έκλεισε τα μάτια του μέσα στην σιωπή. Δεν έφυγε από το μυαλό μου η αποκάλυψη εκείνης της μακρινής βραδιάς. Η πιθανότητα που έφτασε στα αυτιά μου και θάφτηκε στο υποσυνείδητο μου, ξεπήδησε και άρχισε να προσεύχεται και να φωνάζει την φράση που είπε << Μην ανησυχείς, θα επιστρέψω.>> Κρατιόμουν πάνω στις ελπιδοφόρες λεξούλες, την διαβεβαίωση που έδιναν, πως θα ζήσει.

Έφτασε η τελευταία μέρα, πάλι ξαφνικά σαν την προηγούμενη, οι ελπίδες και η δεύτερη πρόβλεψη διαψεύστηκαν. Οι ελπίδες που τον κρατούσαν ζωντανό, και η πρόβλεψη της ανάστασης του, που μου έδινε πίστη. Δεν συνέχισε η γραμμή της ζωής του, δεν επέστρεψε όπως είχε πει, άλλα χάθηκε στο κενό, ανάμεσα στις δύο γραμμές. Μεταξύ ζωής και θανάτου, τον πήρε ο θάνατος. Έμεινε μόνο εκείνη η νύχτα που με στοίχειωσε και βλαστημάω την μυστήρια γυναίκα που του διάβασε το χέρι.

Created by Diana Chemeris