ΠΑΡΕΑ

ΠΑΡΕΑ

Κάναμε πλάκα, διασκεδάζαμε, ήπιαμε παραπάνω εκείνη την μέρα. Ήρθε καλοδεχούμενη η ιδέα, οδηγήσαμε ώσπου εκεί. Ψηλά, η θέα στα πόδια μας, ο κόσμος δικός μας. Από τόσο μακριά, η πόλη φάνταζε άλλος τόπος. Γυαλιστερή μέσα στα φωτάκια της, ξύπνια, ζωντανή, οικεία. Το μέρος που φιλοξένει τις μέρες και τις νύχτες μας, αγνώριστη από τόσο ψηλά, σαν άλλη πολιτεία.

Εκείνη την νύχτα, δεν μας ένοιαζε. Τίποτε απολύτως. Γιορτάζαμε. Μέσα στο αμάξι, με φόντο την πόλη. Οι μακρινές ζωές των άλλων, φαινόταν ένα ψέμα, τίποτα δεν μας άγγιζε κοντά στον ουρανό. Δεν μας απασχολούσε πια. Πιστεύαμε πως ο κόσμος μας ανήκει, πως μπορούμε να πετάξουμε ψηλά.

Γελάγαμε, πίναμε, μιλούσαμε. Ζούσαμε όπως τα νέα παιδιά πρέπει να ζήσουν. Δεν μας ένοιαζε τι έλεγαν οι άλλοι, οι μεγάλοι. Εκείνοι δεν γελάνε πιά, δεν κάνουν σκανταλιές, δεν θυμούνται πως ήταν. Υποδείγματα μιας κοινωνίας που ξέχασε, νομίζει πως ξέρει, μα κάνει λάθος. Εκείνοι την ζωή την περνάνε αυστηρά με θλίψη, ενώ εμείς την γιορτάζουμε. Εμείς ακόμα το ζούμε

Όλος ο κόσμος, η θέα μας. Η ζωή μας. Τόσες νύχτες οδηγούσαμε παράνομα πριν πάρεις δίπλωμα. Τόσες νύχτες αποφύγαμε τον κίνδυνο, τόσες μέρες ξυπνούσαμε ζωντανοί. Είμαστε ακόμα εδώ, κραυγάζαμε. Μεγαλώσαμε, αποκτήσαμε απολυτήρια και διπλώματα. Τώρα πρέπει να δούμε την ζωή σοβαρά, μα δεν το κάνουμε.

Η ψυχή μας αποζητάει εκείνα που την θρέφει. Την διασκέδαση, το παιχνίδι, τα άκρα. Η ψυχή κοιτάει τον ουρανό και ζει, ονειρεύεται. Πετάει ψηλά με τα υπόλοιπα άστρα. Ένα σύμπαν που δεν διαχωρίζει, δεν κατηγορεί, δεν πληγώνει. Εκεί είμαστε όλοι ίδιοι. Αγαπάμε. Νιώθουμε. Ζούμε.

Την θυμάμαι εκείνη την νύχτα. Εκείνη η νύχτα μας έδωσε ζωή, ώσπου..

Θα επιστρέφαμε. Ήσουν νέος οδηγός.

Μπερδεύτηκες, ζαλίστηκες. Δεν κατάλαβα τι έγινε. Όλα ξαφνικά. Το γέλιο κόπηκε στην πτώση. Ξέρω, την ένιωσες και εσύ την πτώση. Θυμάμαι. Ήταν πια αργά όταν αντιλήφθηκες το λάθος. Πετάγαμε. Πέφταμε. Ευθεία μπροστά.

Ευθεία στον γκρεμό.

Created by Diana Chemeris