ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Είκοσι χρόνια πέρασαν. Είκοσι χρόνια από τότε που πήρα την τελευταία μου ανάσα ελευθερίας. Πριν είκοσι χρόνια έκανα μια αποτρόπαια πράξη και ανάγκασα να με κλείσουν πίσω από τα κάγκελα. Εκείνη η μέρα, παίζει ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι μου, σαν να έγινε χθες, και ας πέρασαν είκοσι χρόνια.

Έχω μετανιώσει. Πόσες μέρες και νύχτες έχω περάσει παρακαλώντας τον Θεό να με συγχωρέσει. Ίσως με ακούσει εκείνος και με συγχωρέσει και αυτός. Εκείνος ο άτυχος άντρας που βρέθηκε την πιο ακατάλληλη στιγμή μπροστά μου και έπεσε νεκρός. Ζητάω εδώ και είκοσι χρόνια συγχώρεση, χωρίς μια ανάσα ηρεμίας ή ελευθερίας.

Ήμουν νέος, πολύ νέος για να ακούσω τους μεγάλους όταν προειδοποιούσαν να μην μπλέξω. Είχα μια επιθυμία με την παρέα μου ένα βράδυ, παραγγείλαμε ναρκωτικά, σκληρά μανιτάρια. Αυτό το λαχανικό μας φαινόταν ακίνδυνο, δεν σκεφτόμασταν τις επιπτώσεις, πάρα μόνο την καλοπέραση.

Όλα ξεκίνησαν αστεία, γελάγαμε και περνάγαμε καλά, μας άρεσε. Μετά άρχισαν οι παραισθήσεις, εμφανίστηκαν φωνές, φοβίες, πράγματα που δεν υπήρχαν. Η μουσική έπαιζε δυνατά, δεν συνειδητοποιούσαμε την ένταση της. Μέσα στα μπερδεμένα μας αφτιά, ακουγόντουσαν σαν φωνές αγγέλων και δαιμόνων που δεν μπορούσαμε να ελέγξουμε.

Ένας από την παρέα κρύφτηκε κάτω από το τραπέζι, φοβόταν κάποιον αόρατο άντρα που τον κυνηγούσε, τον φώναζε μπαμπά. Προσπαθούσαμε να τον πείσουμε πως δεν υπήρχε κανένας που να ήθελε το κακό του, μέχρι που η παραίσθηση μας πρόλαβε, και αρχίσαμε να ψάχνουμε μανιασμένα τον αόρατο άντρα.

Και τότε χτύπησε η πόρτα.

<<Αυτός είναι.>> φώναξε παρανοϊκά, ζάρωσε φοβισμένος κάτω από το τραπέζι. Πανικόβλητοι, προσπαθήσαμε μέσα στην τρέλα μας να αποφασίσουμε την επόμενη κίνηση μας. Το κουδούνι χτύπησε ξανά επίμονα.

Απελπισία με τύλιξε σαν δαιμόνιο, ήθελα να προστατέψω τον τρομαγμένο φίλο μου. Τον διαβεβαίωνα πως δεν θα άφηνα να τον πειράξει κανείς. Συγχυσμένος, έπιασα ένα ρόπαλο, άνοιξα την πόρτα και αντίκρισα αυτόν, έναν άντρα που δεν αναγνώρισα.

<<Τι θέλετε.>> ρώτησα με οργισμένη φωνή και μάτια απειλητικά.

<<Την μουσική.>> είπε τσαντισμένος. <<Κατεβάστε την.>>

<<Αυτός είναι.>> φώναξε ο φίλος μου κάτω από το τραπέζι. <<Μην τον αφήσεις.>>

Με μανία, χωρίς προειδοποίηση άρχισα να τον χτυπάω με το ρόπαλο που έκρυβα. Τον χτυπούσα μέχρι που έπεσε, συνέχισα να τον χτυπάω δυνατά σε όλο του το σώμα.

<<Δεν θα ξαναπειράξεις τον φίλο μου.>> φώναζα πριν σταματήσω να τον χτυπάω. Ήταν πια νεκρός.

Από νεανικό καπρίτσιο, ήθελα να δοκιμάσω μανιτάρια. Και από αυτήν την επιπολαιότητα της εφηβείας κατέληξα να σκοτώσω έναν αθώο άνθρωπο. Τον γείτονα μου, που κάτω από την επήρεια τους, αδυνατούσα να τον αναγνωρίσω.

Είκοσι χρόνια πέρασαν, και ακόμα αυτή η σκηνή δουλεύει στο μυαλό μου σαν να ήταν εχθές, σαν να μην έφυγαν ποτέ τα μανιτάρια από τον οργανισμό μου. Μπορεί σήμερα να είναι η πρώτη φορά που ανασάνω ελεύθερα μετά από τόσο καιρό, όμως δεν θα αποκτήσω ποτέ την ελευθερία της συνειδήσεως μου. Δεν θα είμαι ποτέ πραγματικά ελεύθερος.

Created by Diana Chemeris